Μια νύχτα.....

Μέσα στα μάτια της, σαν μισό χαλασμένη πινακίδα από νέον, αναβόσβηνε μια λέξη ξανά και ξανά προσμένοντας κάποιον περαστικό που θα την προσέξει. ΠΑΡΑΠΟΝΟ…….

Τα χέρια της χτυπούσαν ρυθμικά τα πλήκτρα του υπολογιστή και η μουσική από τα ηχεία, προσέθετε στην ησυχία της νύχτας μια γλυκιά μελαγχολία. Τα μαλλιά της ελεύθερα, ανέμιζαν απαλά, χορεύοντας στο χορό του μαγιάτικου ανέμου που έμπαινε σαν κλέφτης από το μισάνοιχτο παράθυρο. Μια ξαφνική παρόρμηση, την έκανε να σηκωθεί από το κάθισμά της, να φορέσει ένα ελαφρύ μπουφάν και με τα κλειδιά στο χέρι να κατευθυνθεί στο αυτοκίνητό της. Λες και η πόλη δεν την άντεχε απόψε, λες και το καράβι μέσα της ζητούσε επειγόντως τη θάλασσα ξανά….το ταξίδι, τη φουρτούνα, το λάθος της και το σωστό…..

Η παραλία ήταν έρημη και αυτό της άρεσε πολύ. Άνοιξε το παράθυρο του αυτοκινήτου και ανέπνευσε δυνατά το θαλασσινό αεράκι. Εικόνες από ταξίδια παλιά άρχισαν σαν ριπές να τρυπάνε το παρόν και ένα χαμόγελο πλατύ σχηματίστηκε στα χείλη της. Ο καιρός είχε περάσει, ο κόσμος γύρω της είχε αλλάξει πολύ, όμως χαιρόταν γιατί ήξερε πως μέσα της υπήρχε πάντα η ψυχή του ταξιδιώτη άθικτη…..Τι κι αν άλλαξε, τι κι αν μεγάλωσε, πάντα ένα μικρό κορίτσι της πρότεινε το χέρι και την τραβούσε ξανά μαζί του στον μαγικό κόσμο της παιδικότητας.

Άνοιξε την πόρτα του αυτοκινήτου, έβγαλε τα παπούτσια της και ένοιωσε στα πέλματά της την υγρή άμμο να την αγκαλιάζει. Ο παφλασμός των κυμάτων τη συμβούλευε να γυρίσει πίσω, στην ασφάλεια του σπιτιού και του πρέπει της…..όμως ήταν ήδη αργά….