Κυνηγώντας ουράνια τόξα

Εκεί που το ουράνιο τόξο τελειώνει, εκεί πήγα για να βρω το θυσαυρό που αναζητούσες, μα το μόνο που βρήκα και ίσως ήταν σημαντικότερο του αρχικού μου στόχου, ήταν λίγες λέξεις όμορφα γραμμένες επάνω σε έναν πάπυρο που αναπαυόταν κάτω από το συντριβάνι με τα πρισματικά χρώματα. Βυθίσου μέσα σου και κάθε θυσαυρός θα είναι δικός σου.... τόσο απλά.

Το δωμάτιο με τις μάσκες.

Άνοιξα την πόρτα και ο τριγμός της τέντωσε τα νεύρα μου, όχι τόσο επειδή ο ήχος του μέταλλου που τρίβεται τρύπησε τα αυτιά μου, όσο το γεγονός ότι για ακόμα μια φορά είχα ξεχάσει να λαδώσω τους μεντεσέδες. -Γαμημένη αναβλητικότητα, είπα σιωπηλά πριν υποσχεθώ ακόμα μια φορά στον εαυτό  μου πως αμέσως μετά την επιλογή μου θα λάδωνα τα εξαρτήματα.

Μπαίνοντας στο δωμάτιο ο τεράστιος αριθμος προσωπείων που είχα συγκεντρώσει όλα αυτά τα χρόνια με περίμενε υπομονετικά. Πάνω από πενήντα μάσκες κρέμονταν από τα καρφιά τους στον τοίχο, πρόσωπα πλαστικά που έμοιαζαν μεταξύ τους μα κανένα δεν ήταν ίδιο με το άλλο. Δυναμικό, γοητευτικό, βαριεστημένο, χλιαρό, ξεχωριστό, έτοιμο να πυροβοληθεί και δίπλα του,έτσι για να κρατά τις ισορροπίες, εκεινο το προσωπείο που ήταν έτοιμο να κερδίσει τα πάντα. 

Ξεφύσηξα κάπως προβληματισμένος, ανασήκωσα ελαφρά τους ώμους και άπλωσα το χέρι μου στη μάσκα της επιτυχίας. Την πήρα στα χέρια μου και τη φόρεσα απαλά πριν κλείσω την πόρτα πίσω μου και φυσικά ξεχάσω να λαδώσω για ακόμα μια φορά τους μεντεσέδες.

Ο δρόμος ηταν πολύβουος, οι γιορτές πλησίαζαν και καθώς περπατούσα με αυτοπεποίθηση, ένιωθα μερικά βλέμματα να σκαρφαλώνουν δειλά επάνω μου και να θαυμάζουν ή να μισούν την άνεση και την στιβαρότητα που έβγαζε η εικόνα μου.

Η μέρα πέρασε, πήρα τη δουλειά, το γιόρτασα και γυρνώντας σπίτι έβγαλα τη μάσκα μου και την κρέμασα δίπλα από εκείνη του πτυχιούχου. Αφού έκλεισα την πόρτα αγανακτισμένος για το τρίξιμο ,πήγα τελικά στην κουζίνα και έβαλα λίγο ελαιόλαδο σε ένα βαμβάκι. Έτριψα τους μεντεσέδες και η πόρτα σε λίγα δευτερόλεπτα χόρευε αέρινη επάνω στα μεταλλικά της στηρίγματα χωρίς κανέναν ενοχλητικό ήχο. Ένευσα ευχαριστημένος και κάθισα στην πολυθρόνα μου με σβηστή την τηλεόραση προσπαθώντας να κάνω μια ανασκόπηση της μέρας. 

Επάνω στη μαύρη οθόνη ένας άγνωστος με κοίταζε και για μερικές στιγμές τρόμαξα καθώς δεν μπορούσα πλεον να αναγνωρίσω ούτε τον ίδιο μου τον εαυτό.....