Στα όρια....

Ένα λάθος βήμα και έπεσες! Μην κάνεις λάθος, όχι πια....Δεν υπάρχουν περιθώρια για λάθη...Οι λέξεις που μισούσες θα γίνουν καθημερινότητα για σένα, αλλά εσύ πρέπει να αντέξεις...Γιατί; Μη ρωτήσεις γιατί. Οι ερωτήσεις είναι χάσιμο χρόνου όταν περπατάς επάνω σε τεντωμένα σχοινιά. Το μόνο που χρειάζεσαι εϊναι συγκέντρωση, προσοχή και τόλμη....Εμπρός λοιπόν!

Πως να περιγράψω αυτό που συμβαίνει μέσα μου; Ποιες λέξεις μπορούν να τραβήξουν σαν αγκίστρια, τα πιράνχας που απόψε τριγυρίζουν πεινασμένα στη σκέψη μου;
……

Ταξίδια....

.....Είχα κάποτε ένα μεγάλο όνειρο, τόσο μεγάλο, που σχεδόν δεν χωρούσε μέσα στη σκέψη μου. Ήμουν όμως παιδί και τα παιδιά πάντα έχουν παραπανίσιο χώρο για τα όνειρά τους....Το όνειρό μου όμως συνεχώς μεγάλωνε, ασταμάτητα, μέχρι που στο τέλος έβγαλε φτερά και πέταξε μακριά αναζητώντας μια ψυχή μεγαλύτερη από τη δική μου... Και έμεινα να κοιτάζω το κενό, με μια βαθιά θλίψη ζωγραφισμένη στα μάτια μου....Στην αρχή έκλαψα, μετά όμως κατάλαβα πως τα όνειρα είναι φτιαγμένα για να ζήσουν σε μέρη μακρινά, μέρη που μονάχα λίγοι θα προσεγγίσουν....

Διάβαζες το βιβλίο μου και καθώς τα μάτια σου σάρωναν τις λέξεις, ένιωθα λες και η ίδια η ψυχή μου έστεκε εκτεθειμένη μπροστά σου....χωρίς την πανοπλία της, χωρίς τα όπλα της....Ο αέρας ανακάτευε τα μαλλιά σου και έτσι όπως ο ήλιος έδυε πίσω σου, έμοιαζες με πλάσμα από κόσμους    διαφορετικούς, κόσμους που δεν είχα δει ποτέ, αλλά γνώριζα καλά πως υπάρχουν, επειδή το πίστευα μέσα μου αληθινά. Το καράβι έκοβε την ήρεμη θάλασσα σαν μαχαίρι κοφτερό που αγγίζει απαλά, αισθησιακά και απειλητικά μαζί, την κοιλιά του κόσμου. Έτοιμο για χάδι και για φόνο πάντα...

Ένα μικρό φιλντισένιο κουτάκι....

Με ρώτησες, αν είναι καιρός να ανοίξουμε επιτέλους εκείνο το φιλντισένιο κουτάκι που κρύβουμε τόσα χρόνια μέσα στο σκοτεινό μας υπόγειο, καλά φυλαγμένο κάτω από σωρούς παλιά πράγματα που ακόμα διστάζουμε να πετάξουμε. Σε κοίταξα σκεφτικός και αναρωτήθηκα αν ήρθε η ώρα....σκέφτηκα καλά, προσπάθησα να πεισθώ, να σου κάνω τη χάρη, αλλά κάτι μέσα μου δίσταζε. -Δεν είναι ακόμα ώρα, σου είπα με χαμηλή φωνή και με το βλέμμα μου να κοιτάζει αμήχανα τα άδεια χέρια μπροστά μου.

Μετά σιωπή....δεν μίλησες ξανά...μονάχα σφύριξες ένα σκοπό γνώριμο και άγνωστο μαζί, σε μια προσπάθεια να κρύψεις την απογοήτευσή σου. Μετά από λίγες στιγμές αμηχανίας, μου μίλησες ξανά....Η φωνή σου έμοιαζε με αρχαίο ψηφιδωτό...πέτρινη, θρυμματισμένη, μα όμορφη παράλληλα.

-Και θα τους αφήσεις να κρίνουν άδικα; Να παραμυθιάζονται πως ξέρουν το μυστικό ενώ στην πραγματικότητα δεν έχουν ιδέα;.......-Γιατί;;;;; 

Βρήκα το θάρρος να σε κοιτάξω στα μάτια και να σου χαμογελάσω ελαφρά....

-Μα είναι γνωστό ότι καμιά φορά τα πράγματα δεν είναι έτσι όπως φαίνονται...τι φταίω εγώ αν δεν μπορούν να το σκεφτούν; Γιατί πρέπει να τους δείξω το πολύτιμο; Για να το σπάσουν; Να το ξεπουλήσουν στα παζάρια του κόσμου σαν ένα απλό ευτελές αντικείμενο που δεν κατάφεραν να ανοίξουν; Τόσα χρόνια το προσέχαμε,μεγαλώσαμε προσπαθώντας να το προφυλάξουμε από του κόσμου τα ρηχά μάτια.....-Δεν είναι ακόμα η ώρα, σου είπα, με τη φωνή μου να τρέμει σαν γυμνό κορμί μέσα στο ''χιονιά'' του καλοκαιριού.....-Δεν είναι ακόμα ώρα....πίστεψέ με.....