Ένα μικρό φιλντισένιο κουτάκι....

Με ρώτησες, αν είναι καιρός να ανοίξουμε επιτέλους εκείνο το φιλντισένιο κουτάκι που κρύβουμε τόσα χρόνια μέσα στο σκοτεινό μας υπόγειο, καλά φυλαγμένο κάτω από σωρούς παλιά πράγματα που ακόμα διστάζουμε να πετάξουμε. Σε κοίταξα σκεφτικός και αναρωτήθηκα αν ήρθε η ώρα....σκέφτηκα καλά, προσπάθησα να πεισθώ, να σου κάνω τη χάρη, αλλά κάτι μέσα μου δίσταζε. -Δεν είναι ακόμα ώρα, σου είπα με χαμηλή φωνή και με το βλέμμα μου να κοιτάζει αμήχανα τα άδεια χέρια μπροστά μου.

Μετά σιωπή....δεν μίλησες ξανά...μονάχα σφύριξες ένα σκοπό γνώριμο και άγνωστο μαζί, σε μια προσπάθεια να κρύψεις την απογοήτευσή σου. Μετά από λίγες στιγμές αμηχανίας, μου μίλησες ξανά....Η φωνή σου έμοιαζε με αρχαίο ψηφιδωτό...πέτρινη, θρυμματισμένη, μα όμορφη παράλληλα.

-Και θα τους αφήσεις να κρίνουν άδικα; Να παραμυθιάζονται πως ξέρουν το μυστικό ενώ στην πραγματικότητα δεν έχουν ιδέα;.......-Γιατί;;;;; 

Βρήκα το θάρρος να σε κοιτάξω στα μάτια και να σου χαμογελάσω ελαφρά....

-Μα είναι γνωστό ότι καμιά φορά τα πράγματα δεν είναι έτσι όπως φαίνονται...τι φταίω εγώ αν δεν μπορούν να το σκεφτούν; Γιατί πρέπει να τους δείξω το πολύτιμο; Για να το σπάσουν; Να το ξεπουλήσουν στα παζάρια του κόσμου σαν ένα απλό ευτελές αντικείμενο που δεν κατάφεραν να ανοίξουν; Τόσα χρόνια το προσέχαμε,μεγαλώσαμε προσπαθώντας να το προφυλάξουμε από του κόσμου τα ρηχά μάτια.....-Δεν είναι ακόμα η ώρα, σου είπα, με τη φωνή μου να τρέμει σαν γυμνό κορμί μέσα στο ''χιονιά'' του καλοκαιριού.....-Δεν είναι ακόμα ώρα....πίστεψέ με.....