Έχασα την υπομονή μου μέσα σε μια ατελείωτη ανθρώπινη ουρά,
που εκτεινόταν για δεκάδες μέτρα μέσα στο γκρίζο κτίριο και όταν τελικά έφθανες
στην κορυφή της, συναντούσες τον πρωκτό της γραφειοκρατίας να χάσκει σιχαμερός
πίσω από τα γραφεία. Τι να κάνεις, αυτά έχουν οι ουρές είπα αρχικά, μετά όμως
ήρθε εκείνη η βρώμα των καλοχωνεμένων χρημάτων που ξέφευγε από τις χοντρές
κοιλιές τους και εξάτμισε το ποτάμι της ηρεμίας μου που τόσα χρόνια κυλούσε
ράθυμα χωρίς να τους ενοχλεί μέσα σε μια στιγμή.
Έχασα την υπομονή μου στο γραφείο ενός δημόσιου γιατρού, που
μου ζήτησε να τον ‘’ευχαριστήσω’’ με συγκεκριμένο ποσό για μια μικροεπέμβαση,
την ίδια ώρα που η αγαπημένη μου χώρα με έχει τσακίσει στη φορολογία, για να
πληρώσει όλους αυτούς τους ευλογημένους δημόσιους λειτουργούς.
Έχασα την υπομονή μου, όταν το βλέμμα και τα λόγια του καταστροφολόγου
δημοσιογράφου έκαναν την ψυχή μου να βράσει από θυμό, καθώς υποτιμώντας τη
λιγοστή, μα αρκετή νοημοσύνη μου για να αντιληφθώ τη βλακεία του, προσπαθούσε
να περάσει τα παραφουσκωμένα δράματα και τη μιζέρια στον κόσμο μου, υποβάλλοντας
με ως θεατή σε μια καλοζυγισμένη κούρσα αποβλάκωσης.
Έχασα την υπομονή μου, βλέποντας παθιασμένους νεαρούς να
χτυπούν ο ένας τον άλλο, με αφορμή μια ομάδα, ένα κόμμα, μια δήθεν ιδεολογία,
σαν πρόβατα εκπαιδευμένα να βελάζουν στο ρυθμό του αλυχτίσματος των λύκων
αγνοώντας τα πραγματικά σημαντικά αυτού του κόσμου.
Έχασα την υπομονή μου περιμένοντας την Άνοιξη που δεν έφερε
ποτέ η φάρα των πολιτικών κάθε χρώματος και όταν αποφάσισα σύμφωνα με τον
ποιητή, να τη φτιάξω μόνος, διαπίστωσα πως τα χρώματα είχαν από καιρό ξεραθεί
μέσα στην παλέτα μου, ανίκανα να ζωγραφίσουν το τοπίο που τόσο λαχταρώ….
