Κύμα...

Το κύμα χάιδευε την ακτή σαν απαλός εραστής, αφήνοντας μικρά δάκρυα νερού στην χρυσαφένια άμμο. Εκείνος καθισμένος με την πλάτη του προς το νερό, απολάμβανε τον ήχο από αυτό το ''χάδι'' και προσπαθούσε να συγκεντρώσει τη σκέψη του....μάταια όμως. Λες και το γλυκό σκηνικό, σαν αράχνη τον είχε παρασύρει στον ιστό του και τον είχε παγιδεύσει εκεί. Είχε κάνει πολλά λάθη στη ζωή, λάθη από αφέλεια και το χειρότερο, λάθη ''προγραμματισμένα''. Αναρωτήθηκε για μια στιγμή που ξέφυγε για λίγο, όταν η χαλάρωση χαλάρωσε τη λαβή της στο μυαλό του, αν μπορεί να κάνει κάτι για να αλλάξει έστω κάποια από τα λάθη του παρελθόντος, που σε κάθε ευκαιρία εμφανίζονταν μπροστά του και τον έκαιγαν. Θα ήθελε πολύ να τα καταφέρει και να αλλάξει πορεία έστω και τώρα που έμοιαζε κάπως σκουριασμένος. Μέσα του, η σπίθα της ελπίδας περίμενε πρόσφορο έδαφος χρόνια ολόκληρα για να πυροδοτήσει και πάλι πυρκαγιές. Καλές πυρκαγιές, πυρκαγιές που θα ζέσταιναν το μπαλόνι του αερόστατου για να πετάξει ξανά.....μακριά σε νέα όνειρα...