Μπορεί να θεωρηθεί μια στιγμή μονάχα, θησαυρός που κάνει πιο πλούσια τη μετέπειτα ζωή σου; Μπορεί μια τόση δα στιγμούλα να γεμίσει χρόνια ολόκληρα με αναμνήσεις; Μπορεί....;
Λίγες μόνο λέξεις αραδιασμένες σε ένα ταλαιπωρημένο χαρτί, την έκαναν να δακρύζει τόσα χρόνια μετά. Το λευκό της φόρεμα κιτρινισμένο από τις δεκαετίες έπεφτε και πάλι στο κορμί της και τα μάτια της αντανακλούσαν κάτι από την αλλοτινή παιδικότητα που την χαρακτήριζε. Διάβαζε ξανά και ξανά την αποτυπωμένη ερώτηση και ένοιωθε την φωνή του να τις ψιθυρίζει. Η φωνή που ένοιωσε τόσο οικεία κάποτε, η φωνή που είχε να ακούσει 40 ολόκληρα χρόνια. Ένας κόμπος ανέβηκε στο λαιμό της και ένας ξεχασμένος λυγμός από τα τρίσβαθα της ψυχής ανέβηκε ξανά στα πνευμόνια της. Η καρδιά της πονούσε γιατί τόσα χρόνια δεν είχε ανοίξει ξανά αυτή τη σελίδα, γιατί τόσα χρόνια δεν είχε επιτρέψει ποτέ στο λευκό φόρεμα να ντύσει το σώμα της. -Ναι μπορεί!!! απάντησε μονάχα μέσα από αναφιλητά, πριν αφήσει το γράμμα να το πάρει ο άνεμος για πάντα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου