Χμ...

Μια φωτογραφία στερεωμένη στο ταβάνι με ταινία διπλής όψης αποτελούσε τον ουρανό του τις κρύες μέρες του χειμώνα, τότε που το χλωμό φως έκανε τον περιβάλλοντα χώρο να μοιάζει ακόμα πιο καταθλιπτικός. Στον τοίχο πλάι του, γραμμές χαραγμένες στον φουσκωμένο σοβά προσπαθούσαν να μετρήσουν τις μέρες του στο κελί...Τα είχε κάνει θάλασσα σκέφτηκε και σαν ο εαυτός του ο ίδιος να τον κορόιδευε, έσκασε στα γέλια μόνος του. Ίσως είχε αρχίσει να τα χάνει...ίσως απλά να απέκτησε τελικά χιούμορ τόσο καιρό σε αυτή την ποντικότρυπα. Ένα ουρλιαχτό ακούστηκε από το διάδρομο και μετά σιωπή. Είχε μάθει πλέον να αδιαφορεί για όλα αυτά, λες και τα συναισθήματά του είχαν ταμπουρωθεί πίσω από απροσπέλαστα τείχη...τίποτα δεν τον ένοιαζε πια...τίποτα... εκτός από την φωτογραφία στο ταβάνι. Ήταν ο μόνος λόγος που τον έκανε να αισθάνεται ακόμα άνθρωπος ανάμεσα στο λήθαργο που του προκαλούσαν τα φάρμακα. Όαση και φάρος όταν το καράβι του χανόταν μέσα στην τρικυμία της χημικής καταιγίδας που σάρωνε το μυαλό του. Ξάπλωνε και κοίταζε για ώρες ολόκληρες εκείνη τη μορφή που του θύμιζε πως η ζωή του δεν πήγε χαμένη, γιατί κατάφερε τελικά να αγαπήσει και να αγαπηθεί. Αυτό δεν ήταν κάτι....; -Ναι ήταν! απαντούσε μόνος του σε ένα διάλογο καθόλα φυσιολογικό αν αναλογιστεί κανείς τη θέση του.

Η πόρτα έτριξε αλάδωτη και το κεφάλι του δίπλωσε στο στέρνο του για να κοιτάξει τι στο καλό ήθελαν και τον ενοχλούσαν. Δύο ασπροντυμένοι άνδρες, ο ένας κοντός και κακομούτσουνος και ο άλλος γεροδεμένος και θεόρατος, με πρόσωπο όμως βλαμμένο, τον κοίταζαν από την πόρτα του. Ο κοντός άνοιξε το στόμα του και με φωνή γεμάτη χαιρεκακία...φώναξε..-Ήσουν κακό παιδί σήμερα στην αυλή ε; Ο γιατρός διέταξε να σου αφαιρέσουμε την γκόμενα που έχεις στο ταβάνι για να την παίζεις τις νύχτες.....Ο γιγαντόσωμος άνδρας έσκασε στα γέλια και ο κοντός τον χτύπησε φιλικά στην πλάτη πριν αρπάξουν τη φωτογραφία και την κάνουν κομμάτια μπροστά στα απαθή μάτια του. Το βλέμμα του παρέμενε ήρεμο, αλλά η ψυχή του έβραζε αγριεμένη για την αδικία....δεν μπορούσαν να το κάνουν αυτό...όχι δεν μπορούσαν φώναξε μέσα του πριν αφήσει την οργή....εκείνο το τέρας που τον είχε φέρει ως εδώ, να ξεχυθεί και πάλι από μέσα του. Με ένα σάλτο πήδηξε πάνω στον γίγαντα και πριν ο μυώδης άνδρας καταλάβει τι έγινε, το ρινικό οστό είχε ήδη χωθεί μέσα στον εγκέφαλό και το κορμί του σωριαζόταν στο πάτωμα. Ο δεύτερος νοσοκόμος έκανε να φύγει μα τον πρόλαβε και κλείδωσε το λαιμό του σε μια λαβή, στραγγίζοντας τον αέρα  και τη ζωή από μέσα του...Οι πολεμικές τέχνες τελικά μόνο μπελάδες του προκάλεσαν σκέφτηκε μια στιγμή πριν αφήσει το σώμα του άψυχου άνδρα να πέσει στο πάτωμα, αλλά αυτή τη στιγμή ένοιωθε τυχερός που γνώριζε πως να σκοτώνει με τα χέρια του. Εκείνη .....κομματιασμένη στο πάτωμα βρεχόταν από τα δάκρυά του. Εκείνος προσπαθούσε σκυφτός να μαζέψει τα κομμάτια της όταν η σφαίρα τρύπησε το κρανίο του...........σκοτάδι μετά.