Η ανάγκη να ''παγιδεύσω'' στο χαρτί εκείνα που αγριεμένα τρέχουν μέσα στην ψυχή μου με έφερε αρχικά εδώ. Ήταν ένας τρόπος να κάνω τα κανόνια της επανάστασης να σιγήσουν, πριν ο κόσμος μου γνωρίσει την πίκρα του πολέμου. Έτσι απλά, χωρίς πλάνο, χωρίς σχεδιασμό, χωρίς μέτρο στα ποιηματάκια μου, έτσι ακριβώς όπως οι σκέψεις μου μπερδεμένες ξεχύνονται από το νου, έτσι αποτυπώνονται κι εδώ....ελεύθερες, αυθόρμητες...Η ζωή κάποτε έμοιαζε απλή, έκανα όμως λάθος μεγάλο....τίποτα δεν είναι απλό και τίποτα δεν σου χαρίζεται...Ο κόσμος από αγγελικός, μέσα σε λίγο καιρό έγινε δύσκολος, πολύ δύσκολος. Τα χρόνια κυλούσαν σαν το καυτό αίμα μέσα στα σπλάχνα του Χρόνου, παρασύροντας την παιδικότητά μου μακριά...μεταμορφώνοντας την όψη και το μυαλό μου σε κάτι νέο, σε κάτι άγνωστο στο παιδί που ήμουν κάποτε. Φοβήθηκα πολύ, πίστευα πως με μαγικές δυνάμεις θα καταφέρω να νικήσω τη νέα μου αλήθεια....μάταια όμως. Το σύστημα με ρούφηξε, με μάσησε με τα ατσαλένια του δόντια και με αφομοίωσε.....Ακόμα ένας αριθμός, ακόμα ένας μικρός άνθρωπος στο σωρό, στριμωγμένος μαζί με τόσους και τόσους άλλους. Τι μπορεί να λυτρώσει τον κόσμο από τη βλακεία όμως, τι μπορώ να κάνω εγώ για να τον φτιάξω...; Πόσο μικρός είμαι σήμερα...και πόσο μεγάλη του κόσμου η μορφή.....φοβάμαι, χαμογελώ, περιμένω...Περιμένω το μαγικό ραβδί να τον αλλάξει και πάλι...
(Ευχαριστώ τη Φανή που μου έστειλε εκείνο το υπέροχο κείμενο και μου θύμισε πως είναι να γράφει κανείς αυθεντικά,όμορφα, ξεχωριστά.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου