Σε κάλεσα στον κόσμο μου...μα δεν ήρθες. Σου φώναξα σκαρφαλωμένος στο κατάρτι μου, σε προειδοποίησα για τους κινδύνους της στεριάς... μα αρνήθηκες να επιβιβαστείς.
Μου κούνησες για λίγες στιγμές μονάχα ένα λευκό μαντήλι καθώς έβλεπες τη μορφή μου να γίνεται μακρινή κουκκίδα στα μάτια σου...Τότε που ξεκινούσα για νέα ταξίδια...τότε...
Σήμερα κοιτάζω τον κόσμο που περνάει, στεριανός πια κι εγώ για τα καλά. Χωρίς πλοίο, χωρίς χάρτες, χωρίς πυξίδα και μαγικούς προορισμούς.
Θυμάμαι τότε που έλεγα πως τον κόσμο ολόκληρο θα αλλάξω και γελάω. Όχι μόνο τον κόσμο δεν άλλαξα, αλλά ούτε καν εμένα τον ίδιο. Αστείο το είδωλό μου επάνω στον καθρέφτη της μνήμης μου...αυτό το πρωινό.
Μουσικές πετάνε στον αέρα, με αγγίζουν, με σπρώχνουν ξανά στο μονοπάτι μου. Υψώνω το κεφάλι μου όπως πρέπει και βαδίζω ξανά. Με βήμα σταθερό, με αποφασιστική ματιά, τραβάω εμπρός....Όπως η ζωή επιβάλει, όπως η ανθρώπινη λογική προστάζει....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου