...

Σαν μουσική να αγγίζω τα αυτιά σου, σαν άνεμος να φουσκώνω τα πανιά των ονείρων σου. Σύννεφο εσύ απαλό, να γεμίζεις ομίχλη το δρόμο της ψυχής μου, να ξεχνώ τους γκρεμούς που φοβίζουν.
Τη βροχή να σταματάς όταν μαστιγώνει τα κεραμίδια της σκέψης μου, να είσαι στρατός όταν εχθροί πολιορκούν το κάστρο μου.
Αεροπλάνο το κορμί σου να γίνεται, να με βοηθάει από ψηλά τον κόσμο να κοιτάζω, να μοιάζουν όλα τα μεγάλα τους μικρά για μένα...
Σε ποιητή να μεταμορφώσεις τον ατάλαντο εαυτό μου και γεμάτες ταλέντο ζωγραφιές να κάνεις να μοιάζουν οι μουτζούρες στον καμβά μου.
Να είσαι η φωνή στο κενό, ο αντίλαλος στη χαράδρα της μνήμης μου, να με προσέχεις, να με κρατάς, μέχρι η δύναμη να γεμίσει και πάλι το μέσα μου....