Άγγιγμα....

Των τρελών τα όνειρα αγάπησες πολύ, τις νύχτες που οι άλλοι τρόμαζαν..εσύ γελούσες...
Μια πεταλούδα στα μαλλιά σου έδειχνε στα παιδιά, πώς ο μελλοντικός τους έρωτας θα μοιάζει...
Κι όταν στον άνεμο έτρεχες με τα χέρια ανοιχτά, σαν αεροπλάνο μαγικό έμοιαζες που τα βλέμματα ταξιδεύει...
Γιατί ποτέ δεν συμβιβάστηκες εσύ, ποτέ δεν άφησες το όνειρο να σβήσει, από τα σαν δροσερά λιβάδια μάτια σου...
Mη με κοιτάς αυτό το πρωινό, ο ήλιος που αστράφτει επάνω στα μαλλιά σου με τυφλώνει, μη με κοιτάς, μη με κοιτάς....
Άσε μονάχα το κορμί σου να λικνίζεται στο χορό της άνοιξης..κι ας είναι ήδη χειμώνας...
Ο χρόνος σε ζηλεύει, γιατί πολύ σε αγάπησε, τα νιάτα από το δέρμα σου θέλει να σου στερήσει, δεν ξέρει; ή απλά ο έρωτας τον πλάνεψε;...η ψυχή ποτέ δεν θα γεράσει...
Μία ανάσα σου αγγίζει τα χείλη μου, τα χέρια τρέμουν, νοιώθω σαν την πνοή σου κι εγώ κόντρα στου κόσμου τους ανέμους...
Μικρός μα μεγάλος, σκοτεινός μα λαμπερός, ξεχωριστός και συνηθισμένος....μαζί...