Είναι κάτι μικρές εκρήξεις τρέλας που τόσο πολύ τις αγαπώ. Είναι εκείνες οι στιγμές, που το πάθος ελεύθερο, αρπάζει τη σκυτάλη της καθημερινότητας και αρχίζει να τρέχει τη δική του, ιδιαίτερη κούρσα...
Πόσο πολύ μου αρέσει αυτή η παράξενη τρέλα που ζει μέσα μου. Από τη μία με πονάει, από την άλλη όμως με λυτρώνει. Μου δείχνει το δρόμο, μου φωνάζει να ανοίξω τα μάτια μου και να δω την αληθινή ζωή. Τα βράδια που νοιώθω παράξενα, εκείνη είναι εκεί και με παίρνει από το χέρι σαν να είμαι φοβισμένο παιδί, με πηγαίνει βόλτα στο τετράγωνο και μου εξηγεί σαν στοργική μορφή, πως τίποτα δεν πρέπει να με τρομάζει. Kαι όταν τα όνειρά μου σαν μπαλόνια ξεφουσκώνουν και ο ρεαλισμός μου χαλάει το κέφι, εκείνη είναι εκεί και με τη φωτιά της, ξυπνάει και πάλι το αληθινό παραμύθι της ζωής στο τζάκι της ψυχής μου...
Καλημέρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου