Με το κρύωμα να έχει υποχωρήσει αρκετά, με μία διάθεση που δειλά δειλά ανεβαίνει και πάλι, συντροφιά με ένα όνειρο και ένα παράπονο, ξανά κοντά σας και σήμερα. Μία μελωδία χωρίς ήχο γεμίζει τα κωφά αυτιά μου, την ώρα που τα μάτια της τυφλής ψυχής μου θαυμάζουν το πορτραίτο του κόσμου. Δάχτυλα ρυθμικά χτυπούν το τραπέζι, ακτίνες σχεδόν ανοιξιάτικες φωτίζουν το χώρο και..ένα μικρό χαμόγελο κάνει το είδωλό μου να μοιάζει αγνό.
Ένα αγόρι παίρνει το λόγο μέσα μου τότε και μία σφεντόνα εκτοξεύει μικρά πετραδάκια στο θολό τζάμι της αμφιβολίας μου.....ένας ήχος δυνατός, ένα ήχος όμορφα άγριος και σε μια στιγμή ο κόσμος όλος έχει αλλάξει...
Καλημέρα