Το ξέρω έχεις χάσει την ελπίδα σου, ζώντας σε μία χώρα που κρέμεται από λεπτές κλωστές σαν μαριονέτα στα χέρια ξένων... λογικό είναι να την χάνεις. Τα όνειρά σου απραγματοποίητα, αρχίζουν να αλλάζουν κι εκείνα σαν τη διάθεση του λαού μας... γίνονται εφιάλτες. Η φτώχεια ήδη έχει χτυπήσει πολλές πόρτες και η ξενιτιά για πολλούς πλέον μοιάζει μονόδρομος, σαν άλλοτε.
Οι κυβερνήσεις μας ανίκανες, ο λαός αφελής. Οι πολιτικοί μας ρήμαξαν και εμείς ρημάξαμε τον εαυτό μας....Γίναμε υπερκαταναλωτικοί, το μόνο που μας ένοιαζε ήταν η καλή ζωή και τα ακριβά παιχνίδια....με ξένα όμως λεφτά. Και τώρα που έφτασε η ώρα να πλησιάσουμε στο ταμείο και να πληρώσουμε για τα λάθη μας και άδικα για τα λάθη τόσων άλλων, είναι δύσκολο. Το ξέρω πως νιώθεις ότι σε πρόδωσαν, ότι σε έκλεψαν, ότι κανένας από τους υπεύθυνους δεν τιμωρήθηκε ποτέ...Κι εγώ νοιώθω ενίοτε σαν να βρίσκομαι σε ένα τεράστιο καράβι που μπάζει με ορμή νερά. Τριγύρω οι συμπολίτες μας παγωμένοι κοιτάζουν με φρίκη το επερχόμενο τέλος...Μα κοίτα, εκεί στο βάθος, ένα παιδί χαμογελαστό ουρλιάζει δυνατά, αρπάζει ένα κουβά και αρχίζει τον άνισο αγώνα με το νερό και το χρόνο. Ένα παιδί είναι αρκετό για να ξυπνήσει τον λαό, είναι αρκετό για να μας κάνει όλους να παλέψουμε και πάλι;;;;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου