Η ασφυκτική ατμόσφαιρα από τα καπνογόνα έκανε τα μάτια του να τρέχουν ασταμάτητα. Όμως δεν ήταν όλα τα δάκρυα προϊόν της αστυνομικής βίας. Ένα παράπονο βαθύ, με τη δικαιολογία των δακρυγόνων απελευθέρωνε δάκρυα οργής, δάκρυα θλίψης, δάκρυα απογοήτευσης. Μπροστά του ο λαός πονούσε, η χώρα κατέρρεε και η ελπίδα πέθαινε μπροστά του, χτυπημένη από ένα ιπτάμενο μάρμαρο. Οι δυνατοί παίζουν με τη μοίρα των ανθρώπων, κράτη ολόκληρα υποφέρουν στο βωμό του εύκολου κέρδους...Αρπακτικά με κοστούμια καταστρέφουν ζωές, παιδιά με άγρια βλέμματα, φοβισμένος κόσμος.... Κι εκείνος εκεί, στη μέση όλων αυτών να προσπαθεί να καταλάβει το γιατί. Με ένα κομμάτι χαρτί στα χέρια προσπαθεί να εντοπίσει τον παλμό όλων αυτών, να τον αποτυπώσει στο χαρτί, μήπως και καταλάβει τι πήγε πια τόσο στραβά. Το παιδί μέσα του κλαίει και ο γέροντας από την άλλη μεριά της ψυχής του γελάει τρανταχτά. Η δύναμη έχει δειλά κρυφτεί πίσω από μία γωνία, την ώρα που τα όνειρα εξατμίζονται καμμένα από μία μολότοφ.....
Λίγη ώρα μετά, το χαρτί παραδομένο στον άνεμο, πετάει ψηλά πάνω από τα επεισόδια, πάνω από όλα εκείνα τα μικρά ή τα μεγάλα. Χωρίς λέξη γραμμένη στην επιφάνειά του, μονάχα μια κηλίδα κόκκινη, μαρτυρά εκεί ψηλά στον ουρανό πως ο κόσμος πάντα θα μοιάζει με ζούγκλα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου