Μια μαγική πένα κρατούσα κάποτε στα δάχτυλά μου. Την κράδαινα σαν σπαθί απέναντι στης σκέψης μου τους εχθρούς, σαν μπαστούνι την χρησιμοποιούσα όταν τραυματιζόμουν και σαν μαγικό ραβδί όταν είχα ανάγκη από λίγη μαγεία. Φιλντισένια, με χρυσές λεπτομέρειες, στιγματισμένη με μικρά διαμάντια εξαιρετικής ποιότητας....Αντικείμενο πολύτιμο για μένα, αντικείμενο πόθου για άλλους. Την φύλαγα μέσα σε μια θήκη φτιαγμένη από ξύλο τριανταφυλλιάς και ασήμι, μακριά από βλέμματα αδιάκριτα, μακριά από ματιές φτηνές. Τις νύχτες που η ψυχή μου κάλπαζε, την έπαιρνα στα χέρια μου κι εκείνη με οδηγούσε μέσα σε μονοπάτια μυστικά, περνούσαμε βράχια και ποτάμια, εμπόδια πολλά πριν καταλήξουμε στην εκάστοτε όαση. Όταν φτάναμε τελικά στον προορισμό μας, στα χέρια μου την έπαιρνα και την φιλούσα απαλά, σαν ένδειξη ευγνωμοσύνης που ήταν για μένα εκεί, σύντροφος πιστός στη μάχη με τις σκιές μου και οδηγός τις σκοτεινές νύχτες μου.
Μια μέρα άνοιξα το κουτάκι της διψασμένος για ακόμα ένα ταξίδι και με μάτια έκπληκτα ανακάλυψα πως η πένα μου είχε πια χαθεί. Αμέσως η οργή τύλιξε το μυαλό μου και άρχισα να σκέφτομαι πιθανούς κλέφτες. Μονάχα όταν καταλάγιασε ο θυμός, εντόπισαν τα μάτια μου στον πάτο του ξύλινου κουτιού ένα μικρό σημείωμα γραμμένο από την ίδια μου την πέννα....
Λυπάμαι, μα το χέρι σου δεν μπορεί πια να με ζεστάνει, το μελάνι μου άχρωμο βγαίνει πια, και η καλλιγραφία μου χάλασε....αντίο λοιπόν ταξιδιώτη....αντίο.......
Είχα κάποτε μια πένα....μια πένα μαγική.....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου