.......

Υπήρχε κάποτε όραμα,αξίες, ιδανικά....Υπήρχαν κάποτε άνθρωποι...
Τώρα....μονάχα σκέψεις μικρές, σάρκες, πάθη και ψέμματα....παντού...,
Το κορμί πονάει, η ψυχή φωνάζει...λες και το ντόμινο του κόσμου μας, μέσα σε μια στιγμή γκρεμίστηκε.
Η πόρνη στο δρόμο, με μάτια μαυρισμένα σε εκλιπαρεί να την εξευτελίσεις...Ο ζητιάνος ζητάει ταπεινά ελεημοσύνη με το ένα του χέρι και με το άλλο ετοιμάζει το μαχαίρι του για να σε ληστέψει....
Στο σχολείο σήμερα δεν είχε θέρμανση, τελείωσε το πετρέλαιο είπε ο διευθυντής....-Ούτε καν βιβλία δεν έχουμε να κάψουμε τα εξώφυλλα τους για λίγη ζεστασιά...σκέφτηκε ο μαθητής ειρωνικά.
Ο χειμώνας κατασπαράζει τις ελπίδες, με τον ίδιο τρόπο που οι "δυνατοί" καταστρέφουν τα όνειρά μας.
Μυρίζουν τα ρούχα του παιδιού βενζίνη, μπουκάλια στο πάτωμα στοιβαγμένα....Παλεύει, αντιδρά...χωρίς να ξέρει πως η βία μονάχα βία φέρνει...
Ο αριστερός υπόσχεται...ο δεξιός φωνάζει, όλοι τους.... μας αηδιάζουν.
Ο κόσμος φοβισμένος περπατάει με το κεφάλι σκυφτό....
Το "ενοικιάζεται" ανεμίζει στον άνεμο σαν σημαία επάνω στα απομεινάρια της σπασμένης βιτρίνας...
Καιροί δύσκολοι...εποχές τρελές...
Πόλεμος χωρίς όπλα, όμως παντού βλέπω ματωμένα θύματα...
Θυμώνω...ελπίζω...παλεύω....κάνω άραγε τίποτα; Ακούει κανείς; Σκέφτεται κανείς;Ή μονάχα υπνοβάτες γέμισε ο κόσμος παντού;;;;

Καλημέρα