ΧΕιμώνας, όνειρα και έρωτας...

-Θέλω να πετάξω σαν πουλί, να νιώσω σαν φτερό στον άνεμο....Να ξεφορτωθώ τα βαρίδια που κρατάνε προσγειωμένο το αερόστατο της ψυχής μου και να γυρίσω τον κόσμο ολόκληρο....Την άκουγε να του μιλάει εκστασιασμένη και μονάχα της χαμογελούσε. Ήθελε να της δώσει ένα όνειρο για να πυροδοτήσει και πάλι το μέσα της, μα δεν μπορούσε. Είχε διώξει την παιδικότητα από την ψυχή του και δεν ήταν σε θέση να εμπνεύσει πλέον νέα ταξίδια στους άλλους....ίσως βέβαια και ποτέ να μην το κατάφερε...σκέφτηκε συννεφιασμένος. -Θέλω να κάνουμε έρωτα! του φώναξε και πέταξε τα ρούχα από πάνω της με απότομες κινήσεις. Εκείνος την κοίταξε σαστισμένος πριν νοιώσει τη ζεστασιά των μηρών της επάνω του. Παγιδευμένος στον τυφώνα του πάθους της, σαν θύμα και θαυμαστής του μαγικού αυλού της, ανακάλυψε ξανά πως όσο υπάρχει έρωτας και αίμα ζεστό στις φλέβες των ανθρώπων...υπάρχει και ελπίδα...Ένα λουλούδι στον κήπο άνθισε αγνοώντας το χειμώνα...η Φύση τρελάθηκε ή απλά ερωτεύτηκε;... ποιος ξέρει...ψιθύρισε πριν κλείσει το τετράδιο του και πέσει για ύπνο.....