Άλματα...

Κοίταξε το κενό και αποφάσισε πως δεν είναι αρκετά δυνατή για να πηδήξει από τη γέφυρα.Τα ελαστικά σχοινιά βεβαίως θα την προστάτευαν από την πτώση, αλλά και πάλι το όλο εγχείρημα έμοιαζε με αυτοκτονία στη σκέψη της. Θα ήταν εμπειρία ζωής, θα έσπαγε το φράγμα του φόβου και θα ένοιωθε πολύ δυνατή!...της έλεγαν οι φίλοι που προσπαθούσαν να την πείσουν, όμως εκείνη τελικά δεν το έκανε. Ανέκαθεν προτιμούσε άλλου είδους άλματα, εξίσου επικίνδυνα. Άλματα μέσα στις ανθρώπινες ψυχές και μάλιστα χωρίς προστατευτικά μέσα.... Τα επιχειρούσε καθημερινά στη δουλειά της. Ενίοτε ένοιωθε σαν διασώστρια, που πηδούσε με θάρος από το ελικόπτερο της επιστήμης της, κατευθείαν μέσα στα άγρια κύματα των μπερδεμένων ψυχών.... Για να βοηθήσει...να σώσει, εκείνους που κινδύνευαν από τον χειρότερο ίσως εχθρό του κόσμου....τον ίδιο τους τον εαυτό.... Στην αρχή απογοητεύτηκε από τον εαυτό της που δείλιασε, μετά όμως χαμογέλασε και ένοιωσε έτοιμη να δώσει μια φιλική σπρωξιά επάνω της. Στην αρχή πίστεψε πως φοβόταν να ρισκάρει, όμως μετά σκέφτηκε τον κόσμο της, την ψυχή της...εκείνον...και χαμογέλασε...σίγουρα αγαπούσε το ρίσκο... Σε όλους εκείνους που γνωρίζουν το φόβο, τον παλεύουν, νικούν ή χάνουν.... σε όλους εκείνους που παραμένουν άνθρωποι.