Σαν το Σίσυφο; Όχι!

Η ανηφόρα έμοιαζε ατέλειωτη και το βάρος του στρογγυλού μου βράχου γινόταν σχεδόν αφόρητο σε κάθε μου βημα προς την κορυφή και όταν τελικά  μετά από πολύ κόπο είδα μπροστά μου το τέλος της ανηφόρας, το κορμί μου πονούσε και οι αντοχές μου έμοιαζαν έτοιμες να εξανεμιστούν. Μα έσφιξα τα δόντια, εκατοστό το εκατοστό πλησίαζα και πρέπει λίγα μόνο βήματα να απέμεναν όταν ο βράχος μου άρχισε να με παρασέρνει προς τα πίσω ξανά. Κι εγω προσπαθούσα να κερδίσω τη μικρή απόσταση μέχρι την κορυφή μα όλο και έχανα τελικά έδαφος εως ότου κατέληξα και πάλι στον πάτο. Μα εγώ δεν ήμουν ο Σίσσυφος, ήμουν ζωντανός και  ήξερα μέσα μου πως θα τα καταφέρω όσες προσπάθειες κι αν χρειαζόμουν. Κάθε φορά έμοιαζε όλο και πιο κοντά η κορυφή, κάθε προσπάθεια έμοιαζε όλο και πιο δυναμική και ένα χαμόγελο σχηματιζόταν στα χείλη μου κατατρωπόνοντας την απογοήτευση κάθε φορά που ο βράχος μου κυλούσε ξανά στον πάτο. Γιατί ήξερα καλά πως αργά η γρήγορα η αλλαγή θα ήταν μεγάλη, ο κόσμος όλος θα άλλαζε μπροστά στα μάτια μου κι εγώ μπροστά στα δικά του. Τι κι αν πολλοί κοιτάζανε από το χείλος της τρύπας μου τις προσπάθειές μου γελώντας, τι κι αν όλοι είχαν κάτι να πουν για τη ματαιότητα των προσπαθειών μου, εγώ ήξερα ότι μπορώ να κάνω τη διαφορά γιατί την είχα κάνει ήδη, σιωπηλά χωρίς κωδονοκρουσίες και πυροτεχνήματα, εσωτερικα.

Και η κορυφή δεν με τρόμαζε πια, η θέα έμοιαζε υπέροχη από εκεί πάνω όταν έριχνα κλεφτές ματιές πίσω μου καθώς έσπρωχνα τη δική μου συναισθηματική πέτρα.
 Και η απόσταση όλο και μειώνεται τελικά, ο κόσμος προβληματίζεται και σιγά σιγά φεύγει από το χείλος της τρύπας μου, γιατί ξέρει πια πως δεν θα τα παρατήσω και αυτό δεν είναι ένα καλό θέαμα πλεον.....