Χρώματα κύλησαν από την παλέτα της μνήμης μου ζωγραφίζοντας τον καμβά του παρόντος μου....Κίτρινο έτρεξε πρώτο, σαν εκείνο το πρώτο σημειωματάριο, τότε που η γραφή άρχισε να αποτελεί διέξοδο.....Ακολούθησε το κόκκινο, το χρώμα του αίματος που τρέχει, το χρώμα του πάθους και του λάθους....Σειρά είχε το πράσσινο, το χρώμα που τύλιγε πάντα σαν κισσός το είναι μου, το χρώμα της ηρεμίας..... Καθώς έπεφταν επάνω στον καμβά, αστείες μουτζούρες άρχισαν να δημιουργούνται και για λίγο χάθηκα, άφησα το μυαλό μου να αφαιρεθεί κοιτάζοντας τα φωτεινά αφηρημένα σχέδια και ένιωσα μια χαρά πρωτόγνωρη να με γεμίζει..... Μα η παλέτα είχε κι άλλα χρώματα να στάξει...μαύρο σαν τις σκιές που τόσο πολύ μου πήρε να καταλάβω και να φωτίσω και τέλος γαλάζιο, σαν εκείνο της θάλασσας, σαν εκείνο που θυμίζει ταξίδια ''που πλέον είναι αργά!'' μου φώναξαν, να ξανακάνω....
Η οπτική απόλαυση έγινε μουτζούρα, ο καμβάς λέκιασε άσχημα και πριν τον αλλάξω για να τοποθετήσω ένα νέο στο καβαλέτο του παρόντος μου, μια τελευταία ματιά του έριξα μονάχα, μα ήταν αρκετή για να με εκπλήξει....ένα πολύχρωμο ερωτηματικό είχε σχηματιστεί.....εκεί ανάμεσα στις μουτζούρες....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου