Ουρανός...

Με τις μουσικές εποχών μακρινών ήρθα ξανά κοντά σας. Με το βλέμμα μου να αποσπάται κάθε τόσο από τα λαμπιόνια που αναβοσβήνουν ρυθμικά στο δέντρο μου, άλλοτε γρήγορα και άλλοτε νωχελικά. Παλινδρομώ σε χρόνια παιδικά ξανά, τότε που το κρύο είχε πλάκα και το χιόνι δεν ήταν μπελάς γιατί το αυτοκίνητο γλιστράει, γιατί τα δέντρα θα καταστραφούν.... Σε χρόνια που το κακό δεν υπήρχε καν στον κόσμο μου, σε εποχές που ακόμα και ένα πεφταστέρι ήταν αρκετό για να με ενθουσιάσει, χαμογελώντας καθώς η ευχή έβγαινε σιωπηλά από τα χείλη της ψυχής μου. Μεγαλώνουμε, ξεχνάμε, η μαγεία χάνεται και όταν μιλάς για εκείνη σε αποκαλούν απλά ρομαντικό, ενώ δεν ξέρουν πως μερικές φορές η ονειροπόληση έχει τόσο μεγάλη θεραπευτική αξία για κάποιους. Γκρίζος ουρανός, με κομμάτια από γαλάζιο σαν μπαλώματα στο ένδυμα του χιονιά σκεπάζει τη μέρα μου σαν θόλος. Σε εκείνα τα μικρά γαλάζια κενά  όμως εγώ εστιάζω και με τα μάτια μου να καίνε στέλνω μηνύματα που ίσως δεν ληφθούν ποτέ, μηνύματα που μιλάνε για χρυσόψαρα και μαγικά ταξίδια....

Καλημέρα και καλές γιορτές!