Τα παραμύθια είναι γνωστό πως πάντα τελειώνουν γρήγορα (εκτός από εκείνο το παραμύθι χωρίς τέλος με τα μυρμήγκια) και η πραγματικότητα παίρνει ξανά το ρόλο του κεντρικού ομιλητή στη συνέλευση της καθημερινότητας. Η ζωή η πραγματική δεν έχει τέρατα και σκοτεινούς ιππότες μα είναι γεμάτη με κοστουμάτους κλέφτες και υποκριτές. Οι πριγκίπισσες των παραμυθιών στον αληθινό κόσμο ρουφάνε κόκα ενώ ξοδεύουν τα λεφτά του μπαμπά σε χαζομάρες, οι ήρωες αποκαλούνται μαλάκες και ηλίθιοι, οι καλοί μάγοι ονομάζονται ψυχίατροι και αντί για μαγικά ραβδιά έχουν μαγικές πένες για να συνταγογραφούν ψυχοφάρμακα, και τέλος στον αληθινό κόσμο οι καλοί φίλοι και η συντροφικότητα, υφίσταται ως κλίκα, ως αγέλη λύκων και απατεώνων, με κοινά απλά συμφέροντα. Κι εγώ που πάντα ταξίδευα τόσο εύκολα μεταξύ των δύο αυτών κόσμων τι θα κάνω απόψε που νοιώθω πως έχασα το κλειδί της βαριάς σιδερένιας πόρτας- περάσματος που οδηγούσε κατευθείαν στην καρδιά του παραμυθιού; Γαμώτο…πρέπει να μάθω να ζω την αληθινή…ενήλικη ζωή μάλλον. Να μη μεγαλοποιώ και να το σκάω, να μην πληγώνομαι και να έχω ανάγκη από αυταπάτες για να το παλέψω, να αντιμετωπίζω τη ζωή με σοβαρότητα και στιβαρότητα…. Με άλλα λόγια….να γίνω αναίσθητος…οκ.
Οι γροθιές μου πέφτουν βίαια επάνω στην σιδερένια πόρτα, αλλά τίποτα απόψε….δεν ανοίγει ότι κι αν κάνω.
Βάζω μουσική μα δεν με αγγίζει αυτό το βράδυ και την κλείνω… ανοίγω την τηλεόραση και την κλείνω επίσης, τίποτα δεν με γεμίζει σήμερα. Κουνούπια πετάνε δίπλα μου, ένα προσγειώνεται στο χέρι μου και με τσιμπάει…..κι εγώ το σκοτώνω το συνθλίβω κάτω από την παλάμη μου….δεν ανέχομαι κι άλλα πλάσματα να μου πιούν το αίμα σήμερα…..
Στην οθόνη της κλειστής τηλεόρασης βλέπω το είδωλό μου…..το κοιτάζω καλύτερα και χάνομαι για λίγο….γαμώτο τι είμαι ; Αξίζει ο κόπος για το οτιδήποτε; Ένας μεγάλος tweety με κοιτάζει ξαπλωμένος στο διπλανό καναπέ….αν είχα όπλο θα τον πυροβολούσα…μα δεν έχω πια…. Θυμώνω που με κοιτάει έτσι…καλά. Προσπαθώ να σκεφτώ θετικά, να δω με μία πιο καλή ματιά τον κόσμο και τους ανθρώπους….μα παντού βλέπω ψέμα σήμερα….ακόμα και σε μένα. Θέλω να είμαι ειλικρινής, ανοικτός, μα δεν μπορώ και αυτό με χαλάει απίστευτα. Η αλήθεια μου πάντα έκανε κακό…γιατί; γιατί ; γιατί;…… Οι απόψεις μου ενοχλούν, τσιμπάνε σαν μάλλινα χοντρά ρούχα επάνω σε γυμνό δέρμα…μαλακία…. Θέλω να μεθύσω, να ξεφύγω από τις σκέψεις μου… μα δεν πίνω ποτέ. Πάντα βλέπεις μου άρεσε να μεθώ με συναισθήματα και όχι με αλκοόλ…Θέλω να τρέξω, να πάω κάπου…μα δεν έχω προορισμό….. Και η άτιμη πόρτα δεν λέει να ανοίξει….. Πλησιάζω τα κάγκελα σαν φυλακισμένος που θέλει για λίγο να δει τη ζωή έξω από το κλουβί και βλέπω μικρές φιγούρες να κινούνται μέσα στον κόσμο της φαντασίας….. Ο πινόκιο μοιάζει να καπνίζει φούντα;;;;; Η κοκκινοσκουφίτσα παραδίπλα δέρνει τη γιαγιά της;;;; η Σταχτοπούτα το κάνει με τον Λάνσελοτ;;; μπα…. Ας αφήσω για σήμερα τα παραμύθια στην άκρη……….. Καληνύχτα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου