Στέρεψε η φαντασία μου, η σκέψη μου εκεί που πετούσε έχασε τα φτερά της και τσακίστηκε στα βράχια. Η ψυχή μου έπαψε να καίει και έγινε ξενέρωτη και συνηθισμένη, τα μάτια μου θυμίζουν πια ρομπότ και η φωνή μου έχασε το χρώμα της. Οι φωνές μέσα μου σώπασαν και τα φτερωτά πλασματάκια δεν πετούν πια μαζί μου τις νύχτες….
Λευκό, μαύρο, σαν πάτωμα σκακιέρας η καθημερινότητα… Ζαριές πειραγμένες χλευάζουν την τύχη μου, την ώρα που χιλιάδες βρισιές ακούγονται στην αρένα των νικημένων μου ονείρων. Αναμνήσεις παρελαύνουν μπροστά μου βγάζοντάς μου την γλώσσα… τύμπανα σφυροκοπούν τα αυτιά μου και μια κραυγή φυλακισμένη στριφογυρίζει στο στομάχι μου….χρόνια.
Ανοίγω ένα βιβλίο, διαβάζω λίγες γραμμές……τίποτα…βαριέμαι…το κλείνω.
Πίνω παγωμένο νερό και κλείνω τα μάτια μου….σκοτάδι. Ηρεμώ…προσπαθώ…
Ξανά πίσω στο χρόνο…..αλυσίδες σκουριασμένες μα ακόμα γερές κρατούν φυλακισμένο το πάθος μου…. Αλλάζω, παράξενο…νόμιζα πως δεν αλλάζουν εύκολα οι άνθρωποι….λάθος έκανα….ξανά.
Κοιμάμαι………. Ονειρεύομαι πως δεν κοιμάμαι πια…πως είμαι δυνατός, καθαρός, αληθινός και πάλι… Κρατώ στα χέρια μου τη ζωή μου…κανένας ψεύτης..κανένας κλέφτης δεν μου επιβάλει πως θα ζω. Καίω ξανά….μου αρέσει……..
Ξυπνάω…. βρίζω…γκρινιάζω….. θυμώνω με μένα που κάνω έτσι και χαμογελώ. Το είδωλό μου στον καθρέφτη σήμερα είναι χαριτωμένο…..για δες….κακώς με λένε ξινό…!
Αγαπώ…μισώ….ζω!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου