Τρίτη βράδυ
Η βροχή πέφτει απαλά και ένα δροσερό αεράκι ανακουφίζει την ψυχή μου απόψε. Τραγούδια αγαπημένα εδώ και χρόνια, μαζί με τον ήχο από τα δέντρα του κήπου και κάποια τριζόνια που άρχισαν ήδη να παίζουν το δικό τους σκοπό, συμπληρώνουν το τοπίο του μικρού μου κόσμου. Ένα αεροπλάνο διασχίζει τον αέρα και για λίγο το κοιτάζω σαν μικρό παιδί…λες και για πρώτη φορά βλέπω αεροπλάνο. Ένα φως ανάβει στο απέναντι σπίτι και ένα χέρι κουνιέται έντονα στον αέρα….-Καλησπέρα Τάσο…όμορφη βραδιά……-Καλησπέρα απαντώ……
Το τραγούδι στη λίστα μου αλλάζει και η Θεσσαλονίκη του καββαδία γλυκαίνει και πικραίνει την ίδια στιγμή τη σκέψη μου…..
Ο αέρας σαν να άλλαξε φορά και ο βασιλικός επάνω στο τραπέζι της βεράντας γεμίζει τη μύτη μου αρώματα και αναμνήσεις. Θυμάμαι τον εαυτό μου, πρέπει να ήμουν τριών ετών ίσως και κάτι λιγότερο…. Έπαιζα δίπλα σε μία γλάστρα από βασιλικό φορώντας ένα μουσταρδί σορτσάκι με ρίγες στο πλάι που τότε ήταν της μόδας…..Τα playmobils μου σκαρφάλωναν στο κάστρο-γλάστρα και απέκρουαν χιλιάδες ινδιάνους που ανέβαιναν μανιασμένοι τα σκαλιά του σπιτιού για να επιτεθούν…….μπάμ μπάμ…γρήγορα έρχονται…..
Το τραγούδι αλλάζει ξανά, ο Σιδηρόπουλος και το να Μ’αγαπάς σαν χρονομηχανή με παρασύρει στην ηλικία των δεκάξι….. Το χέρι μου αλλάζει τα στιχάκια του αγαπημένου τραγουδιού και φτιάχνουν ένα νέο…το θεωρώ ντροπή και σκίζω γρήγορα τα χαρτιά μου….. Φτιάχνω έναν καφέ, προσθέτω μέσα του baileys και ο καπνός που εισχωρεί στα πνευμόνια μου με κάνει να αισθάνομαι σημαντικός….ή μήπως όχι…..κάτι λείπει…πάντα.
Οι συνταγές μαγειρική παίρνουν τη σκυτάλη στη μουσική μου κούρσα και ένας εσωτερικός ηλεκτρισμός διασχίζει το κορμί μου. Πάντα όταν ακούω αυτό το τραγούδι η ψυχή μου φωνάζει….. Δεν ξέρω τι μου λέει, έχω πάψει από καιρό να την ακούω…μα χαίρομαι γιατί εξακολουθεί ακόμα να μου μιλάει κι ας της έχω κάνει τόσο κακό… Φεύγω από τη βεράντα και κοιτάζω τη μάνα μου στη δική της κουζίνα να ετοιμάζει βραδινό…. Κάποτε ήταν κι εκείνη νέα, κάποτε κι εκείνη ονειρεύτηκε ένα καλύτερο μέλλον, ένα παραμύθι, έναν πρίγκιπα σε λευκό άλογο. Και έπειτα, αγώνας, νοσοκομεία, προδοσία… και το κορίτσι έγινε γιαγιά και τα όνειρα χάθηκαν για πάντα....
Η μπαλάντα του Ουρί γεμίζει τώρα τα ηχεία μου….ουρανέ….όχι δεν θα πω το ναι…ουρανέ φίλε μακρινέ… πώς να δεχθώ άλλης αγκαλιάς τη στοργή…. Και η σκέψη τρυπάει το φράγμα του χρόνου ξανά. Είμαι 19, την κοιτάζω στα μάτια και μου λέει αντίο…. Ένα ακόμα όνειρο τέλειωσε πριν καν αρχίσει και πονάω σαν τρελός. Τρέχω στην παραλιακή, βρέχει, κάνει κρύο, η ψυχή μου ματώνει, μα …δεν πειράζει. Σταματώ και γράφω….το πιο όμορφο γράμμα που έγραψα ως τότε μα ποτέ δεν παρέδωσα………..ο ουρανός είναι τόσο σκοτεινός μα παραμένει φίλος μου…
Το τραγούδι αλλάζει ξαφνικά Χρόνια πολλά ουρλιάζει σχεδόν ο Βασίλης στο live του, και η διάθεσή μου αλλάζει λιγάκι. Φωτίζεται ξαφνικά, τι κι αν τα θέλω όλα, τι κι αν τα έπαιξα, τι κι αν κολάστηκα……… είμαι ακόμα εδώ μαζί σας και προσπαθώ ακόμα να καθαρίσω την ψυχή μου…θα με βοηθήσετε;
Σειρά έχει ο Χάρης και ο Πάνος….μη γυρίσεις λένε και εγώ γυρίζω στα 15 σε εκείνη τη συναυλία τους που δεν πλήρωσα εισιτήριο, αλλά πήδηξα από τη μάντρα γιατί ο πατέρας του φίλου μου που ήταν μπάτσος έκανε τα στραβά μάτια και γελούσε συνωμοτικά μαζί μας. Αδρεναλίνη, μαγκιά, ένα τεράστιο αυγουστιάτικο φεγγάρι και τα τραγούδια των ποιητών ταξίδεψαν τόσο την ψυχή μου αυτή τη νύχτα……. Θυμάμαι αποφάσισα τότε να μη γίνω αλήτης, ονειρεύτηκα ότι κι εγώ κάποτε θα μπορέσω να ταξιδέψω τους ανθρώπους…….
Ο σουλτάνος της Βαβυλώνας και η πόρνη έχουν σειρά και χαμογελώ…..κόντρα στου κόσμου το άδικο εμείς θα ακολουθούμε τέτοια πρότυπα και θα παλεύουμε μέχρι η βλακεία και η κακία να κατατροπωθούν για πάντα… Καλό βράδυ.....
Καλή σας μέρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου