Οι μέρες δύσκολες πολύ και οι νύχτες παράξενες…Περίεργα όνειρα σκηνοθετούνται μέσα στο μυαλό μου και προβάλλονται κάπου…κατά τα χαράματα. Σκηνές τηλεοπτικές, ανακατεμένες με λογοτεχνικές ιστορίες και πραγματικότητα, κάνουν τις νύχτες μου να μοιάζουν με φεστιβάλ ταινιών φαντασίας.
Μία ζέστη ανακατεμένη με υγρασία που κουράζει στον αέρα με κάνει να γκρινιάζω….περίεργο καλοκαίρι. Πίνω μια γουλιά παγωμένο τσάι και τα πλήκτρα κάτω από τα ακροδάχτυλά μου ξεκινούν το δικό τους χορό. Χωρίς μουσική, χωρίς στίχους, ακολουθούν ένα ρυθμό άλλου είδους….ένα ρυθμό παράξενο όπως τα όνειρά μου…όπως τα όνειρά σας…. Ίσως τελικά να μην είμαστε ξένοι μεταξύ μας...ίσως πάλι και να είμαστε..όπως και να χει εγώ απολαμβάνω να ανοίγω το κιτρινισμένο τετράδιο της ψυχής μου μπροστά σας. Κάποτε βλέπετε ήθελα να γίνω συγγραφέας μα δεν το είχα ποτέ, οπότε χρησιμοποιώ αυτό το blog σαν υποκατάστατο…. Και δεν πειράζει αν οι περισσότεροι από εσάς δεν με ξέρετε…μήπως εγώ με ξέρω; Μήπως εσείς ξέρετε τον εαυτό σας; Σκεφτείτε το…….
Άλλωστε το βρίσκω πολύ όμορφο να μοιράζομαι μαζί σας πράγματα και κυρίως με τους άγνωστους της παρέας μας. Κι αυτό γιατί οι περισσότεροι που δεν με γνωρίζετε προσωπικά είναι πιο εύκολο να σας δείχνω την ψυχή μου χωρίς να μπορείτε να με γιαουρτώσετε, τουλάχιστον άμεσα. ;)
Μία αγαπητή αναγνώστρια με ρώτησε σήμερα για ποιο λόγο μπορεί κάποιος να επικοινωνεί, να μοιράζετε πράγματα με κάποιον άγνωστο. Εγώ λοιπόν θα της απαντήσω με ερώτηση παρά το γεγονός πως δεν μου αρέσει όταν μου το κάνουν (σήμερα είμαι κακός). Εσείς λοιπόν αγαπητή για ποιο λόγο εξακολουθείτε να διαβάζετε τις σκέψεις κάποιου αγνώστου; Καλό μήνααααααααααααααα σε όλους!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου