Ένα κίτρινο τετράδιο...

Ξεκίνησα να γράφω κάπου στα 8 μου. Διασκέδαζα γράφοντας ειδήσεις επάνω σε τετράγωνα μεγάλα post it χαρτάκια. Ειδήσεις αστείες, γεμάτες με το ξεπερασμένο πλέον χιούμορ της δεκαετίας του 80, που έκαναν τους ακροατές μου να σκάνε στα γέλια τα βράδια στο τζάκι όταν τα διάβαζα δυνατά. Ήμουν και πονηρός όμως, μου άρεσαν πολύ τα πιπεράτα νέα και οι καυτές εμπλοκές των διασήμων εκείνης της εποχής… (σταμάτα να γελάς).
Κάθε χρωματιστό χαρτάκι και ένα θέμα ειδήσεων, το κίτρινο χαρτάκι ο καιρός, το μπλε εσωτερικά νέα, το ροζ νέα από τον κόσμο. Πάντα θυμάμαι ξεκινούσα ανάποδα, πάντα άρχιζα να γράφω πρώτα για τον καιρό. Μη γελάτε σας βλέπω και διαβάζω τη σκέψη σας και ναι ξέρω πως από μικρός ήμουν ανάποδος (σταμάταααααααα). Προσπάθησα να εκφραστώ και με άλλους τρόπους φυσικά, όπως με τη ζωγραφική, αλλά δεν μου καθόταν με τίποτα καλά βρε παιδί μου και τα σχέδιά μου πιο πολύ με λασπωμένες ασπρόμαυρες μουτζούρες έμοιαζαν, παρά με τέχνη. Έτσι αποφάσισα να συνεχίσω να γράφω….
Ώσπου κάποια στιγμή οι ειδήσεις δεν με γέμιζαν πια και αποφάσισα κάπου στα 13 μου με τα πρώτα βέλη του έρωτα να έχουν κάνει σουρωτήρι την καρδιά μου, να γράψω κάτι πιο εκλεπτυσμένο ας πούμε, κάτι πιο δυνατό… κάτι που ίσως να μπορούσα να χαρίσω και στην κοπέλα που με ενδιέφερε…. Και έτσι άρχισα να γράφω παραμύθια, ιστοριούλες αγάπης (για μικρές κατίνες….Λέλος Μαντάς μπλιάξ…), και φυσικά στίχους. Το παράξενο ήταν πως οι στίχοι μου έβγαιναν πολύ εύκολα σε σχέση με όλα τα άλλα και αποφάσισα να τους κάνω μία και δύο τραγούδι….αγαπούσα τότε, (έτσι νόμιζα) μια κοπέλα που μόλις με είχε χωρίσει μετά από σχέση μίας εβδομάδας και με το τραγούδι πίστευα πως θα καταφέρω να την κερδίσω πίσω. Έτσι πήρα ένα φίλο που έπαιζε κιθάρα, σκαρώσαμε μια μελωδία και ιδού το πρώτο μου κομμάτι-δημιούργημα. Ένοιωθα περήφανος σαν παραγεμισμένος γάλος λίγο πριν μπει στο φούρνο και διαφήμιζα παντού το μεγάλο μου κατόρθωμα. Το κομμάτι ήταν πραγματικά καλό και η φωνή μικρού Παππακωνσταντίνου (έκανα μιμήσεις ροκάδων πολύ καλά τότε ) το έκανε να δείχνει ακόμα καλύτερο. Και να που έφτασε η πρωτοχρονιά και το καημένο γαλόπουλο μπήκε στο φούρνο και τσουρουφλίστηκε για τα καλά…. Το τραγούδι μου έτοιμο σε κασέτα στολισμένη με ένα κόκκινο φιόγκο (μη γελάς λέμεεεεε) ετοιμαζόταν να παραδοθεί στα χέρια της καλής μου,,,,, όταν στο δρόμο την είδα γεμάτος έκπληξη στα πόδια του χμ δεν θυμάμαι καν το όνομα, θυμάμαι όμως ότι ήμασταν τότε παρέα, με τη γλώσσα της μέσα στο στόμα του και τα χέρια του να χαϊδεύουν απροκάλυπτα τα οπίσθιά της. Γαμώτο κι εγώ τη φιλούσα με πάθος και ντρεπόμουν μη με πει λιγούρη……. Και η κασέτα μου έτσι, μπήκε στο συρτάρι ντροπιασμένη για χρόνια, μέχρι που ένα βράδυ ζαλισμένος από τα πολλά την έκαψα μαζί με εκείνο το κίτρινο τετράδιο………
Το αγόρασα αυτό το τετράδιο από το τοπικό βιβλιοπωλείο ένα μεσημέρι του Μαΐου, κάπου πριν αρχίσουν οι προαγωγικές εξετάσεις για να πάω στη Δευτέρα λυκείου. Πλησίασα στο ράφι με τα πολύχρωμα σημειωματάρια και πήρα το ωχρό, το κίτρινο, που έμοιαζε αρρωστιάρικο και κανείς δεν το προτιμούσε. Είχε πολλές σειρές με διάφορα χρώματα, μα τα κιτρινωπά δεν τα ήθελαν και η στοίβα ήταν σχεδόν άθικτη. Έτσι προτίμησα να πάρω κάτι διαφορετικό, μιας και εκείνα που θα έγραφα μέσα στα σωθικά του χλωμού τετραδίου μου, επιδίωκα να είναι κι εκείνα διαφορετικά και μοναδικά, ίσως αν θέλετε και παρεξηγημένα, όπως το χρώμα που οι θείτσες το βάφτισαν χρώμα του μίσους. Εκεί αποφάσισα να γράψω όλα όσα θα θεωρούσα σημαντικά, θα το μετέτρεπα έτσι από άψυχο χαρτί σε μελλοντική ανάμνηση. Όμως μιας και το να κρατάει ημερολόγιο ένα αγόρι ήταν λίγο αδερφίστικο, αποφάσισα να το βαφτίσω προσωπικό μου αρχείο. Έτσι έγραψα και στο τετράγωνο του εξωφύλλου εκεί που βάζεις το ονοματεπώνυμό σου. ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΑΡΧΕΙΑ- ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΜΗΝ ΑΝΟΙΞΕΤΕ. Τι μαλακία που ακούγεται σήμερα (συγνώμη που βρίζω η έλλειψη παιδείας βλέπεις) αλλά τότε είχε κύρος για μένα η όλη φάση. Όπλισα λοιπόν τον parker στυλό (τρελό προνόμιο τότε να έχεις τέτοιο)….μα διαπίστωσα με λύπη μου πως δεν είχα τίποτα να πω…..πραγματικά τίποτα, και το στυλό μου παρέμεινε άπραγο. Ήμουν απλά ένας συνηθισμένος έφηβος, σχεδόν,….σκατά…. (ξανά συγνώμη).Απογοητεύτηκα και το κλείδωσα λοιπόν στο συρτάρι.
Λες και οι μοίρες (κατινίστικο ακούγεται, ξέρω αλλά σταμάτα να γελάς επιτέλους) να άκουσαν την επιθυμία της ψυχής μου να γράψει κάτι πραγματικά σημαντικό, έστειλαν σε μένα τη συνταγή και την πρώτη ύλη της επιτυχίας σε τέτοιες περιπτώσεις….πόνο, ανακατεμένο με αγάπη, λίγη τρέλα και μια μεγάλη δόση μαυρίλας. Και το στυλό μου (όχι ο parker αλλά ένας ψευτό bic, κάπου τον είχα χάσει στο μεταξύ τον καλό ) άρχισε να παίρνει φωτιά μαζί με ολόκληρο τον κόσμο μου που…. τόσο απλά… ξεκίνησε να καταρρέει. Κατάλαβα πως είμαι μικρός ενώ νόμιζα πως είμαι κάποιος, κατάλαβα πως είμαι θνητός και εύθραυστος ενώ πίστευα πως ήμουν δυνατός, κατάλαβα πως δεν έχω τίποτα ενώ πίστευα πως είχα τα πάντα. Και τότε γνώρισα για πρώτη φορά της ψυχής μου το σκοτάδι και φοβήθηκα πολύ. Είχα διαβάσει πολλά, γνώριζα τη βρωμιά και την κακία του κόσμου, το ψέμα και το άσχημο, θεωρητικά όμως μονάχα. Όταν η θεωρία πέρασε στην πράξη και οι πληγές άρχισαν να σημαδεύουν την ψυχή μου, φοβήθηκα πολύ, τα πάντα….ακόμα κι εμένα τον ίδιο. Έτσι άρχισε αγαπητοί μου ο προσωπικός μου μεσαίωνας. Θάνατος, ανασφάλεια, προδοσία, αρρώστια, διαδέχονταν το ένα το άλλο ώσπου………………………………………το απόλυτο με τύλιξε… το σχεδόν απόλυτο…σκοτάδι. Η ζωή άλλαξε, εγώ άλλαξα και κανένας φιλόσοφος,κανένας ιερέας και κανένας γιατρός δεν μπορούσε να καθαρίσει τον καπνό που τύλιγε τη σκέψη μου. Οι δε φίλοι μου με εγκατέλειψαν βαφτίζοντάς με τρελό, πρεζάκια και ότι άλλο θες. Πάλευα πολύ, δεχόμουν κριτική, γιατροσόφια, ξερολισμούς και απλά έσκυβα το κεφάλι. Είχα άποψη, μα καθόλου δύναμη για να την εκθέσω ή να την υπερασπιστώ. Απλά σώπαινα και τα χρόνια πέρασαν. Λειτουργούσα με χίλια ζόρια επειδή ακόμα αγαπούσα τη ζωή, πάλευα να βγω από όλο αυτό, αλλά οι δυνάμεις μου άρχισαν να με εγκαταλείπουν….. Και το κίτρινο σημειωματάριο γέμιζε…….στίχους, σκέψεις, φρίκη, στιγμές εσωτερικής γαλήνης και μετά ξανά φόβος, ξανά σκοτάδι…

Σήμερα η καρδιά μου νόμιζα πως θα σπάσει, ο σφυγμός μου ήταν δυνατός και η ταχυπαλμία που έμοιαζε με γροθιές στο στήθος, με τρόμαζε. Δεν είμαι καλά και πρέπει να είμαι, δεν μπορώ να τα παρατήσω τώρα πρέπει να τα καταφέρω….
Οι άνθρωποι τελικά είναι άχρηστοι, κανένας δεν μπορεί να καταλάβει. Χθες άκουσα για πρώτη φορά να μου λένε με τη λαϊκή κατινοσοφία….-βρε παιδί μου, μήπως αυνανίζεσαι υπερβολικά γι αυτό σάλταρες;;;; …τα σχόλια περιττά…
Σήμερα την είδα ξανά μα δεν είχα το κουράγιο να της μιλήσω, κανένας δεν κατάλαβε ποτέ γιατί να το κάνει εκείνη; Είναι τόσο όμορφη, τόσο μοναδικά ξεχωριστή, όταν την κοιτάζω μοιάζει σαν να μη με τρομάζει τίποτα, λες και όλα είναι καλά….πόση ανάγκη την έχω….
Ο Νίκος ήρθε σπίτι μου και ήπιαμε καφέ, κάναμε και ένα τσιγάρο μαζί, ίσως τελικά να υπάρχει φιλία….
Το σχολείο έμοιαζε με φυλακή σήμερα, τα πόδια μου έτρεμαν και φοβόμουν πολύ, δεν ήθελα να είναι έτσι….γιατί να είναι έτσι…..
Η μάνα δεν είναι καλά, θα πεθάνει ακούω και καταρρέω, οι δουλειές δεν πάνε καλά, οι άνθρωποι επίσης, εγώ πιο πολύ από όλους…τι θα κάνω…;
Προσεύχομαι, αναζητώ, διαβάζω πολύ, μα δεν μπορώ να καταλάβω, μοιάζει ο κόσμος ξένος κι εγώ παράσιτο επάνω του….ανησυχώ.
Την ξαναείδα, ομόρφυνε περισσότερο, τα μάτια της με κοίταξαν όταν ανταλλάξαμε ένα γεια και ένοιωσα…. Απλά απίστευτα..
Έχω πυρετό, το κεφάλι μου πάει να σπάσει και τον λαιμό μου τον νοιώθω σαν να έχω καταπιεί καρφιά, ο χειμώνας είναι άγριος, χιονίζει….
Στο δρόμο συνάντησα έναν παλιό γνωστό, βρώμαγε ολόκληρος βενζίνη….σνίφαρε από παλιά μα πλέον φαινόταν εντελώς καμένος, κατεστραμμένος… κρίμα ρε Αποστόλη.
Σήμερα άνοιξα ένα παλιό συρτάρι της μνήμης μου και το κίτρινο τετράδιο ήταν ακόμα εκεί…. Το έπιασα στα χέρια μου νοητά και ένοιωσα την κιτρινίλα των σελίδων του να περνάει στα χέρια μου…το ξαναέβαλα στη θέση του και το άφησα να σαπίζει μαζί με τις σκιές του παρελθόντος…. Παράξενα χρόνια πέρασα, μα στη σκέψη τους πια χαμογελώ… πόσα μου έμαθαν, ευχαριστώ τον κόσμο, το Θεό, τη μοίρα για όλα, μέσα από τη φωτιά βγήκα καλύτερος, δυνατότερος. Με σκέψη καθαρή και μία σπίθα ασφαλισμένη στην ψυχή μου και έτοιμη να φλογίσει νέα όνειρα…….. Ελπίζω να μη σας κούρασα πολύ…καλημέρα.