Πόσο θα ήθελα...

Πόσο θα ήθελα να είχα ένα ξυπνητήρι, να μπορούσα να αφυπνίσω καρδιές και συνειδήσεις….Ένα μαγικό ξυπνητήρι που όταν θα κουδούνιζε, οι ήχοι του θα έμοιαζαν με καταρράκτες άγριους που θα ξέπλεναν το μέσα μας από τη βλακεία, από τη βρωμιά, από το λίγο….
Ένα ξυπνητήρι που θα ξυπνούσε τον έρωτα στην καρδιά μας, την επανάσταση στην ψυχή μας, τη δύναμη στο σώμα μας, και το καθήκον στη συνείδησή μας… που θα έδιωχνε από πάνω μας τη νωθρότητα, την αναβλητικότητα και τη μαυρίλα που γέμισαν τη ζωή μας οι άθλιοι του κόσμου, που εμείς ονομάσαμε και κάναμε δυνατούς……
Πόσο θα ήθελα να είχα ένα δικό μου απομακρυσμένο νησί, ένα κόσμο να έφτιαχνα χωρίς πολιτικούς, χωρίς ψέματα, χωρίς εκμετάλλευση. Ένα νησί χωρίς πόλεμο, χωρίς συμφέροντα, χωρίς κατινιά, χωρίς κακία….Ένα κόσμο μικρό χωρίς δημοσιογράφους, χωρίς καταστροφολογίες, χωρίς πετρέλαια, χωρίς υλισμό….
Πόσο θα ήθελα να είχα υπομονή, να αντέχω όλα αυτά τα τρελά γύρω μου χωρίς να βράζει η ψυχή μου, χωρίς ο θυμός και η αγανάκτηση να φτάνουν στο κόκκινο μέσα μου….
Πόσο θα ήθελα να είχα μια τεράστια γροθιά, να την χτυπάω επάνω στα τεράστια του κόσμου τραπέζια και να φοβούνται οι άδικοι. Να κρύβονται οι εχθροί μου και η κακία φοβισμένη να χωθεί για πάντα στη σκοτεινή φωλιά της….
Πόσο θα ήθελα αυτή την ώρα που εσείς διαβάζεται αυτή την αναρτησούλα να μου στείλετε ένα χαμόγελο μεγάλο…… Καλημέρα σας…