Με βάση τα σταυρωμένα πόδια μου, γραφείο τον καναπέ μου, μα με χαρτί αληθινό αυτή τη φορά στα χέρια μου, σας γράφω απόψε το βράδυ. Συναισθήματα ανάμεικτα, ελαφρύς μυϊκός πόνος από λάθος ασκήσεις και με ένα άδειο στομάχι ( δίαιτα κάνω μην τρομάζετε, δεν πείνασα ακόμα από τη φτώχεια, έχουμε καιρό ένα με δύο μήνες ;) ),κοιτάζω την πατούσα μου ενώ σκέφτομαι δέκα περίπου πράγματα την ίδια στιγμή. Το είχα πάντα εγώ αυτό μη σας ξενίζει, όμως να, απόψε δυσκολεύομαι λίγο παραπάνω για να διαλέξω το θέμα για το οποίο θέλω να σας μιλήσω.
Κι επειδή απόψε ειδικά νοιώθω τόσο μπερδεμένος με τον εαυτό μου μα και με όλο τον κόσμο, αποφάσισα να γράψω εντελώς αυθόρμητα εως χύμα τις σκέψεις μου.
….Κόκκαλα, σάρκα, φλέβες-ομφάλιοι λώροι και η καρδιά μητέρα, που καθημερινά ταΐζει τα κύτταρα-παιδιά της….Τί είναι ο άνθρωπος; Μια μαγική απλά σκόνη από άτομα που ενώθηκαν για λίγο, σχηματίζοντας ένα χορό που ονομάστηκε ζωή υπό το ρυθμό της καρδιάς μας. Και μετά το τέλος της ρυθμικής μουσικής, ξανά σκοτάδι, ξανά σιωπή….Υπαρξιακά ερωτήματα; Ωχ άστο δεν λέει μετά από την επικείμενη διαδήλωση και το μπάχαλο της χώρας μας ας μη σας προσθέσω κι άλλα βάρη.
….Νοιώθω την ανάγκη να ‘’πυροβολήσω’’ λιγάκι τον εαυτό μου, θυμάμαι τότε που ήμουν παιδί και φανταζόμουν τον εαυτό μου πλούσιο και φιλάνθρωπο…..τρίχες, από μικρός εγωιστής και ματαιόδοξος….Ήθελα απλά να φουσκώνω σαν γαλοπούλα από αυτοθαυμασμό.....ηλίθιο παιδί…… Η κουβέντα πάει σε αυτοκριτική…άστο….
Ένα κουνούπι προσγειώνεται στο χέρι μου και λίγο πριν βυθίσει τη μύτη του στο δέρμα μου ο μικρός βρικόλακας, το διώχνω μακριά. Δεν το σκοτώνω κι ας είχα την ευκαιρία. Θα ήταν βλέπεις πολύ δειλό από μέρους μου να αφήνω ατιμώρητες τις τεράστιες βδέλλες-λαμόγια να πίνουν το αίμα μου και να καταδικάσω ένα αθώο πλάσμα που απλά προσπαθεί να τραφεί….Ούτε βίλες χτίζει το καημένο, ούτε με δουλεύει κατάμουτρα. Προσπαθεί μονάχα να επιβιώσει….Η συζήτηση πάει προς την πολιτική…άστο…
Διαβάζω λίγους στίχους από το Ρίτσο……
Μα όχι δεν θέλω ταπεινός στους ταπεινούς κι εγώ κι άγνωστος στης ανυπαρξίας να βυθιστώ τα θάμπη.
Μούσα, το χέρι δώσε μου και κάν’το μου οδηγό κι απ την αψίδα των σκιών στο φώς ο νους μου θα μπει….
…Η ψυχή μου αναριγεί στην ανάγνωση αυτών των στίχων…Άραγε θα καταφέρω ποτέ, όντας τόσο λίγος να αποτυπώσω στο χαρτί ή στις ψυχές κάτι που θα μπορούσε να προκαλέσει αντίστοιχα συναισθήματα;…..Να μπορείς να εμπνέεις…πόσο μεγάλο πραγματικά δώρο… μα τόσο σπάνιο στην εποχή μας….άστο.
Το κουνούπι γύρισε και αυτή τη φορά κατάφερε να με τσιμπήσει αφήνοντάς με με λιγότερο μεν αίμα, μα και με μια απαίσια φαγούρα δε, από το άτιμο το αιμοστατικό που έφτυσε στη μικροσκοπική πληγή. Μα εγώ χαμογελώ, γιατί μπορεί να μην κατάφερα για ακόμα μια φορά να δώσω τροφή στη σκέψη και στη ψυχή σας, μα τάισα έστω και άθελά μου ένα μικροσκοπικό, ενοχλητικό για όλους πλασματάκι…
Ίσως έτσι κάποτε να μπορέσω να πω εκείνα που θέλω, απλά εκεί που δεν θα το περιμένω να καταφέρω να χαρίσω λίγο από το αίμα της δικής μου ψυχής σε όλους εσάς. Χωρίς ιδιαίτερο λόγο, έτσι απλά για να σας ευχαριστήσω που είστε ακόμα εδώ ;) . Καλημέρα σας.!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου