Τα ξύλα στο τζάκι έκαιγαν αργά, ψιθυρίζοντας μέσα από τα ξύλινα δόντια τους τα δικά τους τραγούδια. Τα τραγούδια της φωτιάς θα μπορούσε να πει κανείς…. Το δωμάτιο απαλά φωτισμένο και χρωματισμένο από το μουντό συννεφιασμένο ουρανό του Δεκεμβρίου, σε έκανε να νοιώθεις κάπως περίεργα. Αυτό το συναίσθημα το ονόμαζα εσωτερική ‘’πνευματική ανατριχίλα’’. Άλλοι το ονόμασαν χαζή ρομαντική διάθεση, άλλοι πάλι βλακεία ή χάσιμο χρόνου, μα οι πιο συναισθηματικοί το περιέγραψαν ως συναίσθημα-πρώτη ύλη κατασκευής ονείρων.
Το I’m still loving you των scorpions rockαρε στα αυτιά μου προσθέτοντας την τελευταία πινελιά σε αυτό το σχεδόν συνηθισμένο χειμωνιάτικο μεσημέρι. Πρέπει να ήμουν 16, ίσως και μικρότερος.. Η σχολική μου τσάντα μόνιμα πεσμένη στο πάτωμα, έμοιαζε με ξυλοφορτωμένο κοράκι μαύρη καθώς ήταν (από αυτά που βολτάρουν στις κηδείες) και προκαλούσε μόνιμα τις φωνές της μάνας μου. –Πότε θα μάθεις να βάζεις επιτέλους σε μία τάξη τα πράγματά σου; Έλεγε και ξαναέλεγε κι εγώ απλά χαμογελούσα…. Σήμερα άνετα φυσικά θα μπορούσα να της απαντήσω πως 15 σχεδόν χρόνια μετά, ακόμα δεν μπορώ να έχω τα πράγματα σε μία τάξη. Όχι την τσάντα μου, τις κάλτσες ή τα αντικείμενά μου, μα τα ίδια μου τα συναισθήματα, τις σκέψεις και ενίοτε τα λόγια μου.
Ι’m still loving youuuuu, ξανά και ξανά στα ακουστικά μου και η καρδιά μου ερωτευμένη απόλυτα με την συμμαθήτρια της εβδομάδας, με ταξίδευε και γέμιζε την ψυχή μου με ‘’πνευματική ανατριχίλα’’ που λέει και ένας γνωστός ;)
Και τότε η όσφρηση ξαφνικά έπαιρνε τα ηνία από τις άλλες μου αισθήσεις και με τραβούσε απότομα από τις ονειροπολήσεις…..-Ψητό ρολό κοτόπουλο;…Μυρίζω καλά; Αναρωτιόμουν….. Αγαπούσα τα ψητά τις κατσαρόλας και το στομάχι μου άρχιζε να χορεύει…. Όχι στο ρυθμό του ‘βράδυ Σαββάτου’ που ήδη ξεκινούσε στην κασέτα μου, μα στο ρυθμό της πείνας ύστερα από μια ολόκληρη σχολική μέρα….επτάωρο γαμώτο, πολύ κούραση….
Μετά το φαγητό μου άρεσε να ξαπλώνω παρέα με ένα λογοτεχνικό βιβλίο….Για τα σχολικά ούτε που τα έπιανα στα χέρια μου. Ποιος νοιάζεται για βιολογία, αρχαία μετάφραση, άλγεβρα ή γεωμετρία; Ο κόσμος όλος ήταν δικός μου και κάτι τέτοια απογεύματα πίστευα πως μπορώ να κάνω τα πάντα. Με γεμάτο στομάχι και ένα γενναίο απόθεμα ονείρων ήμουν ψηλά… πολύ ψηλά….
Η νύχτα ερχόταν πριν καλά καλά το καταλάβω και σειρά είχε η βόλτα. Τσέκαρα τον αναπτήρα αν έχει πετρέλαιο, έπαιρνα λεφτά για φραπέ και συναντούσα τους άλλους στο πάρκο. –Ρε μαλάκα θέλω να πάρω μηχανή…μετά όλες θα με κυνηγάνε θα δείτε, έλεγε ο Νίκος.
- Εγώ θα περιμένω δυο χρόνια ακόμα και μετά θα καβατζώνω το αμάξι του γέρου και θα αλωνίζω απαντούσε ο Κώστας….
-Παιδιά νομίζω πως ίσως είναι ώρα να προτείνω στην Ελένη να πάμε για ένα καφέ έλεγα εγώ χαμένος μόνιμα στον κόσμο μου…. –Έλεος με μια φωνή οι φίλοι μου και ξεσπούσαμε σε γέλια όλοι μαζί….
Απλές μα απίστευτα όμορφες στιγμές, τότε δεν είχα ανάγκη να αποδείξω τίποτα, δεν με ένοιαζε τίποτα… απλά ζούσα. Απλά, όχι σύνθετα, όπως απλή και αυθόρμητη είναι και η γραφή μου σε αυτό εδώ το κακόγουστο για κάποιους blog.
Μπορεί να μην έχω κάτι σπουδαίο να πω, μπορεί ο τρόπος που γράφω να είναι πολύ απλός και συνηθισμένος, μα εκείνη την απλότητα έχω ανάγκη και αναζητώ χρόνια τώρα. Αυτή την απλότητα θέλω να μοιραστώ και μαζί σας. Τι κι αν τα κείμενά μου θυμίζουν φώσκολο ή βραζιλιάνικες σαπουνόπερες όταν γίνομαι παρωχημένα ρομαντικός;
Μην περιμένετε κάτι βαθύ από μένα γιατί το βάθος που ίσως ψάχνετε το ανακάλυψα έπειτα από πολύ κόπο στα μικρά και απλά πραγματάκια, σε κάτι που εσείς ίσως αποκαλείτε τρίχες, πίπες και λοιπά….. Τι κι αν δεν λένε κάτι σημαντικό οι αναρτήσεις μου; Σαν πνευματικός αναστεναγμός ξεχύνονται χωρίς λόγο επάνω σε αυτό το χαρτί και αν με ήξερες, αν μπορούσες να καταλάβεις ποιος είμαι, ίσως να μπορούσες και να δεις πως οι αλήθειες και τα σημαντικά, δεν έχουν ανάγκη από στολισμένες λέξεις, δυσνόητα παραδείγματα και περίπλοκο τρόπο έκφρασης….
Αν λοιπόν θέλετε κάτι παραπάνω, κάτι βαθύτερο και σημαντικό, οι ‘μεγάλοι’ σας περιμένουν στα ράφια της βιβλιοθήκης. Εγώ…ένας απλός καθημερινός τύπος είμαι μόνο, χωρίς γνώσεις, χωρίς σπουδές, χωρίς πνευματικό μεγαλείο. Τι στο καλό….;
Κι αν είμαι ακόμα εδώ σε πείσμα της δική μου ή της κοινής λογικής και σας πυροβολώ με χρώματα κάθε είδους, χρώματα που άλλοτε μοιάζουν σκούρα, άλλοτε ολόλευκα και φωτεινά, ή πολύχρωμα ρομαντικά εώς χαζά, συγχωρέστε με αν τότε μοιάζω λίγος. Είναι όμως αληθινά όλα, λέξη προς λέξη και σκοπό έχουν να αποσπάσουν ένα χαμόγελο από εσάς. Όχι να σας κάνουν να σκεφτείτε ή να ξυπνήσετε υπαρξιακά ή άλλου είδους ερωτήματα μέσα σας… απλά να σας κάνουν να χαμογελάσετε….καλημέρα σας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου