Ακούω τη βροχή να πέφτει δυνατή επάνω στα εξώφυλλα σήμερα το βράδυ. Μου αρέσει ο ήχος της και απολαμβάνω το άρωμα από το νοτισμένο χώμα που τρυπώνει στο δωμάτιο. Μου θυμίζει χειμώνα το σκηνικό και είναι φορές που η ψυχή μου έχει ανάγκη από κρύο. Να παγώνει για λίγο, να ξεχνά και μετά ξανά ήλιος, ξανά άνοιξη. Οι εποχές αλλάζουν, οι σκέψεις αλλάζουν, οι επιθυμίες, ακόμα και οι ανάγκες μας αλλάζουν διαρκώς. Όλα κινούνται ασταμάτητα. Ποιος νοιάζεται;
Πίνω λίγο νερό μήπως και γλιτώσω από τη νέα έγνοια που ξεφύτρωσε σαν παράσιτο στον κήπο της ζωής μου…κρεατινίνη ανεβασμένη λένε… άλλο πάλι και αυτό. Δεν βαριέσαι, όλος ο κόσμος και κάτι έχει, λίγη τρέλα, λίγα προβλήματα υγείας, έτσι για να περνάει ο καιρός και για να έχουμε θέμα συζήτησης.
Ο ηλίθιος του Ντοστογιέφσκι με κοιτάζει στα μάτια και γελάει, ο μικρός πρίγκιπας παρέα με το ζώο παίζουν, το ημερολόγιο μιας πόρνης μα0ζί με τη φιλοσοφία του Κίρκεγκορ κοιτάζουν τη βροχή και φλερτάρουν, ο Σωκράτης με τον Πλάτωνα πίνουν μπύρες, και ο Σοπενχάουερ τους κοιτάζει κουνώντας το κεφάλι. Μάλλον αρχίζω να κοιμάμαι και ονειρεύομαι τα βιβλία μου να έχουν δική τους ζωή….μα έχουν, δεν έχουν;
Ξυπνάω, σηκώνομαι από το κρεβάτι και νοιώθω το σώμα μου βαρύ. Μα πιο βαριά νοιώθω την ψυχή μου…. Ποιος νοιάζεται;
Έφτασε έντεκα και μισή ήδη, Σάββατο, μέρα χαλάρωσης, μπλά μπλά μπλά…. Βαριέμαι απίστευτα, άσε που η ΔΕΗ αυνανίζεται με την παροχή του ρεύματος που πέφτει διαρκώς. Χμ γκρινιάζω, ε και; ποιος νοιάζεται;
Σας αφήνω πριν σας τσαντίσω περισσότερο……
…..Πήγε να σώσει την καρδιά και έχασε το μυαλό του…Μέσα στα μάτια του σέρνονται τρένα, υγρά βαγόνια αλμυρισμένα και αποφασίζει να φύγει νύχτα, ψυχούλα μου άρρωστη απόψε ριχ’τα……. ( Το τρένο Β.Παπακωνσταντίνου).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου