:)

Μία νεράιδα πέρασε την πόρτα του Έρωτα κάπου στα όρια του Μύθου και του ζήτησε το τόξο του. Εκείνος που την ήξερε ελάχιστα, τη ρώτησε αν ήθελε να σκοτώσει κανένα και εκείνη χαμογέλασε. –Θέλω απλά να απαντήσω σε κάποιες ερωτήσεις που έχω μέσα μου του είπε και εκείνος δεν μπόρεσε να της αρνηθεί. Η νεράιδα φόρεσε το τόξο στην πλάτη της και πέταξε μέχρι τον κόσμο των ανθρώπων αφού πρώτα πέρασε από το σπιτάκι του ποιητή, για να του ζητήσει μερικά από τα μαγικά φύλλα πάνω στα οποία γράφει τα ποιήματά του. Εκείνος την κοίταξε σκεφτικός και την ρώτησε αν έχει σκοπό να αρχίσει να γράφει κι εκείνη, όμως η νεράιδα απλά του χαμογέλασε και του είπε πως θέλει να τα χρησιμοποιήσει για να στείλει κάποια γράμματα….Και έτσι πήρε και τα φύλλα της….
Στο δρόμο της επιστροφής πέταξε μέχρι τον πιο ψηλό λόφο κοντά στη γειτονιά της και αφού ξεκούρασε τα φτερά της, έβγαλε μία βελόνα από την τσέπη της και τρύπησε το χέρι της. Από τις σταγόνες που συνέλεξε, γέμισε το μελανοδοχείο της, μετά έσφιξε τα μάτια της από τον πόνο καθώς ξερίζωνε ένα μικρό φτερό από την πλάτη της για να χρησιμοποιήσει σαν πένα και άρχισε να γράφει…
Λίγη ώρα μετά ένα βέλος έσκισε τον αέρα, πέρασε πάνω από την πισίνα και καρφώθηκε στη μεγάλη και βαριά πόρτα του μεγάλου σπιτιού. Από την πρόσκρουση επάνω στο ακριβό ξύλο, ένας θόρυβος ακούστηκε σε όλο το σπίτι και ο ιδιοκτήτης έτρεξε να δει τη συμβαίνει. Ξαφνιάστηκε όταν είδε το βέλος στην πόρτα του και στην αρχή ανησύχησε. Ύστερα είδε το τυλιγμένο φύλλο επάνω στον κορμό του βέλους και απόρησε. Το πήρε στα χέρια του, το ξεδίπλωσε και διάβασε…..
….σε ποιο σημείο κανείς μπορεί να εγκαταλείπει τον εγωισμό του και να γίνεται ειλικρινής στις σχέσεις του….όσο ειλικρινής μπορεί να είναι και με τον εαυτό του;…..
-Τι κακόγουστη φάρσα είναι αυτή…σκέφτηκε καθώς ετοιμαζόταν για το γραφείο του….. όμως η ερώτηση στριφογύριζε για ώρα στο μυαλό του. Έτσι μετά το meeting της μεγάλης εταιρείας, κάθισε ξανά στο γραφείο του και έβγαλε το φύλλο από την τσέπη του. Σκέφτηκε για λίγο, πήρε μία κόλλα Α4 και έγραψε με την Μοnt Blanc πένα του…..
Κάποιος που εγκαταλείπει τον εγωισμό του, αν μη τι άλλο είναι αδύναμος χαρακτήρας μιας και ο εγωισμός μπορεί να λειτουργήσει σαν όπλο για να φτάσεις ψηλά. Εκείνος λοιπόν που γίνεται απόλυτα ειλικρινής θυσιάζοντας τον εγωισμό του μαζί με τόσα άλλα, είναι το λιγότερο αφελής. Η ειλικρίνεια άλλωστε στις μέρες που ζούμε, μόνο αρετή δεν αποτελεί και σίγουρα δεν σε βοηθάει στην προσωπική και επαγγελματική σου ζωή…… - Τι στο καλό κάθομαι και γράφω, έπιασε το φύλλο Α4 το τσαλάκωσε μαζί με εκείνο που βρήκε το πρωί έξω από την πόρτα του και πέταξε και τα δύο στον καταστροφέα εγγράφων δίπλα από το γραφείο του…….
Κάποια χιλιόμετρα πιο πέρα ένα ακόμα βέλος καρφώθηκε επάνω σε μία παιδική μπάλα παρατημένη στην αυλή, ακριβώς δίπλα από μία γυναίκα μου προσπαθούσε να μαζέψει τα παιχνίδια του μικρού της. Η γυναίκα στην αρχή τρόμαξε στη συνέχεια όμως απόρησε….Έβγαλε από την μπάλα το βέλος και ως εκ θαύματος η χαρούμενη μπάλα με τα ελεφαντάκια δεν έχασε τον αέρα της. Ξεδίπλωσε αργά το χαρτί και άρχισε να διαβάζει τα κόκκινα γράμματα….σε ποιό σημείο κανείς μπορεί να εγκαταλείπει τον εγωισμό του και να γίνεται ειλικρινής στις σχέσεις του.. όσο ειλικρινής μπορεί να είναι και με τον εαυτό του ; Παράξενο πρωινό ,σκέφτηκε όμως κάθισε σε ένα μικρό γαλάζιο καρεκλάκι που σήκωσε από δίπλα της και άρχισε να σκέφτεται. Έπιασε ένα μαρκαδόρο από το γρασίδι καθώς σκεφτόταν πόσο ακατάστατο ήταν το μωράκι της, και γυρίζοντας το φύλλο άρχισε να γράφει επάνω του…..
Δεν ξέρω από μεγάλα λόγια μα ούτε και μπορώ να απαντήσω με φιλοσοφικά επιχειρήματα και κουβέντες σημαντικές. Μπορώ μονάχα να πω πως κάθε φορά που κοιτάζω τα μάτια του 14 μηνών πιτσιρίκου μου, ξεχνάω οτιδήποτε μπορεί να χαρακτηριστεί εγωιστικό. Ξεχνάω το εγώ και ο κόσμος μου όλος είναι εκείνος. Το αθώο γέλιο του με κάνει καλύτερο άνθρωπο και το βλέμμα γεμάτο αγάπη και αγνότητα που μου χαρίζει, με μεταμορφώνει σε κάτι καλύτερο….. Και ο μικρός μου μεγαλώνει και η αγάπη μου ξεχειλίζει. Νομίζω ότι από τότε που ήρθε στον κόσμο μου, η σχέση μαζί του είναι η πλέον ειλικρινής που έχω ζήσει…Ούτε καν με τον εαυτό μου δεν μπορώ να πω ότι ένοιωσα ποτέ το μέγεθος και τη διαφάνεια τη συναισθηματική που βιώνω με το αγγελούδι μου…… Το κλάμα του μικρού ακούστηκε σαν συναγερμός στα αυτιά της. Ακούμπησε το γράμμα στο χορτάρι και έτρεξε στην κούνια του……. Ο αέρας που φύσηξε το σήκωσε απαλά και το έκανε να χαθεί στον ορίζοντα….
Κάπου αλλού λίγα τετράγωνα πιο πέρα ένα βέλος έσκισε ξανά τον αέρα και αυτή τη φορά καρφώθηκε στο πλαίσιο του καθρέφτη που μία κοπέλα καθισμένη προσπαθούσε να ισιώσει τα μαλλιά της. Η καρδιά της χτύπησε σαν τρελή όταν το βέλος πέρασε δίπλα της, μα όταν κοίταξε το φύλλο από χαρτί στην κοιλιά του, κάπως ηρέμησε και σκέφτηκε πως κάποιος φίλος της διάλεξε αυτό τον τρόπο για να της κάνει πλάκα…. Ο Αλέξης σίγουρα σκέφτηκε, ρομαντικός και τρελός.….- άμα τον πιάσω στα χέρια μου…… Ξεδίπλωσε λοιπόν το χαρτί και διάβασε αργά… σε ποιό σημείο κανείς μπορεί να εγκαταλείπει τον εγωισμό του και να γίνεται ειλικρινής στις σχέσεις του.. όσο ειλικρινής μπορεί να είναι και με τον εαυτό του ;
Εκείνο που της κίνησε περισσότερο το ενδιαφέρον όμως ήταν τα σκούρα κόκκινα γράμματα που έμοιαζαν με φρεσκοανθισμένο τριαντάφυλλο και χμ μύριζαν άρωμα…. -- -Σίγουρα ο Αλέξης….ψιθύρισε και για λίγο έμεινε σκεφτική.
Ύστερα πήρε το μολύβι που χρωμάτιζε τα μάτια της και άρχισε να γράφει πάνω στο παράξενο εκείνο φύλλο…..
Μπορεί Αλέξη, (είμαι σίγουρη ότι είσαι εσύ) κάποιος να εγκαταλείψει τον εγωισμό του και να γίνει απόλυτα ειλικρινής στις σχέσεις του μόνο με δύο τρόπους. Όντας παιδί ή όντας ερωτευμένος ;).Και επειδή στα 23 μου δεν με λες παιδί θα αναλύσω τη δεύτερη εκδοχή… Μονάχα όταν το φτερωτό αγγελάκι λοιπόν με ένα παρόμοιο βέλος χτυπήσει την καρδιά μας, μονάχα τότε ξεχνάμε ποιοι είμαστε, πετάμε στα σκουπίδια το εγώ μας και γινόμαστε εμείς. Μία ψυχή, ένα σώμα με τον άνθρωπο που έτυχε να μαγέψει την ψυχή μας. Μονάχα τότε που βιώνουμε το απόλυτο και η επικοινωνία των ανθρώπων περνάει σε άλλο επίπεδο, μονάχα τότε μπορείς να παραδώσεις το δώρο της απόλυτης ειλικρίνειας και ως ανταπόδοση, ο έρωτας θα σε γεμίσει με λουλούδια και στιγμές παντοτινές… Αλέξη σ’αγαπώ….
Το κινητό της άρχισε να χτυπάει και η φωνή του Αλέξη από την άλλη άκρη της γραμμής άρχισε να την ταξιδεύει…… ένοιωθε τόσο ερωτευμένη….

Η νεράιδα παρακολουθούσε αόρατη όλα εκείνα που συνέβαιναν μα τίποτα δεν της έδωσε την απάντηση που ζητούσε, κανένα από τα βέλη δεν ήταν τελικά 100% αποτελεσματικό και έτσι αποφάσισε να επιστρέψει πίσω το τόξο και τα χαρτιά στους ευγενικούς χορηγούς της. Πέταξε πρώτα στο σπίτι του Έρωτα κι εκείνος χαμογελαστός άπλωσε το χέρι του πήρε από το δικό της το τόξο και χωρίς να την ρωτήσει τίποτα άρχισε να πετά και να εκτοξεύει βέλη στον κόσμο των ανθρώπων…..
Στο σπιτάκι του ποιητή όμως στάθηκε λιγάκι άτυχη. Της είχαν περισσέψει περίπου είκοσι φύλλα από εκείνο το αρωματικό χαρτί που της χάρισε εκείνος, μα εφόσον αποφάσισε να σταματήσει το παιχνίδι με τα γράμματα και τα βέλη, θεώρησε υποχρέωσή της να τα επιστρέψει. Όμως όσο κι αν χτυπούσε την πόρτα του, εκείνος δεν άνοιξε. Σίγουρα θα έλειπε, θα περπατούσε στους τριγύρω λόφους και ίσως καθισμένος σε μια πέτρα έγραφε τα επόμενα ποιήματά του…. Θα περιμένω, σκέφτηκε και κάθισε στην κουνιστή πολυθρόνα που χρησιμοποιούσε κι εκείνος. Ο χρόνος όμως δεν περνούσε και άρχισε να μυρίζει ένα ένα τα φύλλα στα χέρια της για να περάσει η ώρα. Παρατήρησε τότε πως το κάθε ένα μύριζε διαφορετικά. Λεβάντα, τριαντάφυλλο, κανέλλα, βανίλια, το κάθε ένα το δικό του άρωμα….. Όταν έφτασε όμως στο τελευταίο, διαπίστωσε πως δεν μύριζε απολύτως τίποτα και το γύρισε από την άλλη μεριά μήπως και είχε καλύτερη τύχη. Και τότε είδε σειρές από γράμματα επάνω του….ένα ποίημα ξεχασμένο… άρχισε να διαβάζει….

Μονάχα εκείνος που τολμά και ξέρει τι ζητάει,
εκείνος που δεν φοβάται πια του κόσμου το σκοτάδι.
Αυτός που θυσιάζει για το εμείς το εγώ και σου χαμογελάει,
ξέρει μονάχα να σου δώσει απάντηση σαν χάδι.
--
Μέσα στον καθρέφτη σου να κοιτάς και όταν δεις εκείνο
Το πρόσωπο του αληθινού χωρίς καμιά σκιά.
Το αίνιγμα τότε θα πεις του κόσμου εγώ το λύνω
μες στην ψυχή σου δυνατά θα ανάψει η φωτιά.
--
Και μη θυμώσεις μην ντραπείς αν κάποιος σε προδώσει
Να σκέφτεσαι πάντα όταν πονάς αυτό εδώ το ποίημα
Σαν βάρκα θα έρθει να σε βρει πάντα για να σε σώσει
να σε γλιτώσει απ’το πικρό του ψέματος το κύμα.
--
Και ψέματα ποτέ σου να μην πεις όσο η αλήθεια κι αν πονάει
Πάντα η ειλικρίνεια φωτίζει την ψυχή μας,
Το αγνό και το αληθινό παντοτινά νικάει
Του κόσμου όλα τα στραβά που μπήκαν στη ζωή μας….
--