....

Σε όλα τα λουλούδια που χάθηκαν πριν καν ανθίσουν…..Στην Άννα και στο μικρό της άγγελο….που προτίμησε τον ουρανό από τη Γή μας…..


Ο κόσμος δίκαιος ή άδικος πάντα υπάρχει, άνθρωποι απλοί επάνω του εμείς αντέχουμε ακόμα.
Στης μοίρας το χορό που μοιάζει νήμα δίχως άκρη, να με ρωτάς πόσο μπορώ..πόσο να ζήσω ακόμα.
--
Μα εγώ σαν έντομο μικρός στου κόσμου το μεγαλείο… και στου χαμού μπροστά την τρομερή κραυγή.
Να γράψω προσπαθώ ξανά μες στης ελπίδας το βιβλίο, θα δεις θα ρθεί ξανά η φωτεινή αυγή.
--
Μέσα από φλόγες κι αν περνάς η ψυχή σου αν ματώνει, να συνεχίσεις πρέπει το ταξίδι σου.
Κύκλος η ζωή κι αυτό που σήμερα πονά αύριο θα λυτρώνει, όταν νέα ζωή θα μπει μες στη ζωή σου.
--
Μία ευχή το ποίημα αυτό για σένα να θυμάσαι, πως όταν αγαπάς πολύ και είσαι δυνατός.
Κάποτε θα δικαιωθείς κι ευτυχισμένη θα σαι, μονάχα άντεξε όσο μπορείς και θα ρθει ο καιρός….