Μια νύχτα στη σοφίτα...

'Cause I'm looking at you through the glass
Don't know how much time has passed
And all I know is that it feels like forever...
And it's the stars
The stars that shine for you


Της άρεσε να κοιτάζει τη βροχή μέσα από το τζάμι της σοφίτας. Ο χώρος αυτός, ειδικά διακοσμημένος και φροντισμένος από τα χέρια της, ήταν για εκείνη το δικό της ησυχαστήριο, το δικό της πλοίο της ηρεμίας, ή αλλιώς η σοφίτα καράβι όπως το ονόμαζε. Ιούνιος, μα η καταιγίδα που ξέσπασε έκανε τον ουρανό και τη διάθεσή της να θυμίζουν κάτι από φθινόπωρο. Από το ανοιχτό της laptop, ένα γνώριμο τραγούδι έσπαγε την απόλυτη ησυχία. Ένα τραγούδι που της δημιουργούσε ανάμεικτα συναισθήματα.
Cause I'm looking at you through the glass
Don't know how much time has passed
And all I know is that it feels like forever...
And it's the stars
The stars that shine for you…
Το κομμάτι ταίριαζε απόλυτα με την εικόνα του κόσμου της αυτή τη στιγμή….αστέρια είχαν αρχίσει να στιγματίζουν και πάλι το φόρεμα της νύχτας μετά την φυγή της καλοκαιρινής μπόρας….Δύο μάτια κοίταζαν τον νυχτερινό ουρανό μέσα από ένα δακρυσμένο τζάμι και ο χρόνος…έμοιαζε παγωμένος, χαλασμένος, σαν την ανάμνησή της….
Πάτησε το play ακόμα μια φορά και για λίγο ένοιωσε…σχεδόν ρομαντική. Σαν να άκουσε για λίγο την καρδιά της να μιλάει με δική της φωνή….delete..delete…delete. Τρείς φορές πάτησε δυνατά το πλήκτρο διαγραφής μα μία ήταν αρκετή για να στείλει το τραγούδι στον ηλεκτρονικό της σκουπιδοκάδο. Είχε εδώ και καιρό αποφασίσει να ακολουθήσει το δρόμο της πραγματικότητας. Ήταν σοβαρή επαγγελματίας πλέον…καθημερινά διάβαζε τις ειδήσεις, την απασχολούσε η πολιτική και η γενική ασυδοσία στη χώρα την έκανε να νοιώθει ανασφάλεια. Μεγάλες ποσότητες καφέ κυλούσαν στο στομάχι της και τα μάτια της είχαν αρχίσει να παίρνουν κάτι από εκείνο το βλέμμα, που δεν μπορεί να περιγραφεί, μα που όταν το συναντάς στο δρόμο λες –Να μια σοβαρή μορφή, υπεύθυνη, ίσως ακόμα και κάτοχος μεγάλης καρέκλας…..
Ο ρομαντισμός και τα συναισθηματικά ταξίδια αποτελούσαν παρελθόν για εκείνη, η ζωή της ήταν πλέον μια χαρά…μια χαρά…μια χαρά…-νομίζω…. Άνοιξε το ξύλινο παράθυρο που έβλεπε στον κήπο, έβγαλε το κεφάλι της έξω και εισέπνευσε βαθιά τον νοτισμένο από τη βροχή αέρα. Έκλεισε τα μάτια της και για λίγο συγκεντρώθηκε στην αναπνοή της…είχε τη σοφίτα-καράβι της και αυτό ήταν αρκετό….delete, delete, delete…. Ta παράφορα συναισθήματα…εκείνα που δεν γνώριζαν όρους και όρια δεν ήταν για εκείνη, Η ζωή της ήταν μια χαρά... δεν τα είχε ανάγκη…..-ναι σχεδόν σίγουρα…..
Ξάπλωσε στον καναπέ και έβαλε ένα ποτό ανοίγοντας το ψυγείο βαρέλι που είχε αγοράσει σε ένα gadgetάδικο μαγαζί και το είχε ερωτευτεί με την πρώτη ματιά. Τουλάχιστον το πρωτότυπο πειρατικό ψυγειάκι της δεν θα την πλήγωνε, δεν θα την πρόδιδε…δεν θα την πονούσε ποτέ… Άξιζε σίγουρα την προτίμησή της….
Η στενή πόρτα της σοφίτας στολισμένη με ένα μικρό ναυτικό τιμόνι χτύπησε ελαφρά και μια φωνή αγαπημένη της έστειλε την καληνύχτα της... χωρίς να εμφανιστεί…..-Καληνύχτα και σε σένα μαμά…σ’αγαπώ….απάντησε με τη σειρά της και χαιρόταν που η οικογένειά της σεβόταν τον προσωπικό της χώρο και χρόνο τόσο. Η σοφίτα-καράβι ήταν ο τόπος που βρισκόταν μόνη με την ψυχή της και δεν ήθελε κανένας να την ενοχλεί….με κανέναν να την μοιραστεί ξανά…. Την τελευταία φορά που το έκανε άλλωστε…. Delete, delete, delete……
Mια πεταλούδα της νύχτας μπήκε από το ανοιχτό παράθυρο και προσγειώθηκε επάνω στο μπράτσο του καναπέ της… Ένα ψυχρό αεράκι δρόσισε το πρόσωπο και το σώμα της και το φεγγάρι απαλλαγμένο εντελώς πια από το σύννεφο, έστειλε το φώς του μέσα στο δικό της καράβι….. Τα μάτια της έκλεισαν αργά, παραδομένα στην κούραση της μέρας…. Τα όνειρα, άρχισαν να γεμίζουν το ποτήρι της ψυχής με σταγόνες ριγμένες απευθείας μέσα από τη στάμνα του Μορφέα…. Η μαύρη πεταλούδα πέταξε…άγγιξε για λίγο το πρόσωπό της και χάθηκε μέσα στη νύχτα….Ακόμα μια μέρα είχε τελειώσει…..

'Cause I'm looking at you through the glass
Don't know how much time has passed
And all I know is that it feels like forever...
And it's the stars
The stars that shine for you