Για γέλια ή για κλάματα....

Πόσες και πόσες φορές συλλαμβάνω τον εαυτό μου να γελάει έντονα, εκείνη ακριβώς τη στιγμή που τα δάκρυα είναι έτοιμα να ξεχειλίσουν από τα μάτια μου. Πόσο αστείο είναι όλο αυτό, όσο τουλάχιστον αστεία είναι και η ίδια η ζωή....Άνθρωποι, μνήμες, πράξεις, συνέπειες, ελπίδα....
Και πάλι μπροστά από μένα κοιτάζω εμένα και απορώ ξανά...Τι στο καλό είναι η ζωή, πόσο παράξενα είναι όλα εκεί έξω...πόσο παράξενα είναι όλα...εδώ μέσα.