Τα παιδιά έγιναν ενήλικες, οι τότε μεγάλοι, είναι πια γέροι...
Και εγώ παρατηρώ ακόμα το δέντρο με τα λουλούδια, εδώ στα τέλη του Αυγούστου,να προσπαθεί να επιβιώσει κόντρα στους τόσους ανέμους που το ραπίζουν χρόνια...Ένα παιδί περνάει με το ποδήλατο του και φωνάζει χαρούμενο κάτι που δεν μπορώ να καταλάβω...
Ο γέροντας που βαδίζει νωχελικά και με χαιρετά καθημερινά, σηκώνει αργά το κουρασμένο από τα χρόνια χέρι του και μαζί με το κεφάλι του που κατεβαίνει αφήνει μια καλησπέρα να ξεχυθεί...
Ένα τραγούδι χορεύει μαζί με την ψυχή μου, την ώρα που οι χάντρες από το μπεγλέρι του ανιψιού μου χτυπάνε ρυθμικά μεταξύ τους ,δίνοντας ρυθμό στις μνήμες μου...τότε που εγώ ήμουν το παιδί....τότε που ήξερα να ονειρεύομαι δίχως όρια...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου