Kάποτε...

Κι εσύ που ξέχασες πως είναι να τριγυρίζεις μέσα σε ένα παραμύθι, που λησμόνησες την αστερόσκονη σου στην τσέπη ενός παλιού φορέματος…πως μπορείς τώρα να γελάς; Πως αντέχεις το βρώμικο ποτάμι του κόσμου, εσύ που κάποτε κολυμπούσες στην κρυστάλλινη λίμνη των ονείρων; Κι εμένα που τότε με άφησες σαν μοναχικό βάτραχο επάνω στο λευκό νούφαρο, χωρίς φιλί, μονάχα με μια κορόνα να βαραίνει το κεφάλι μου, πώς να θυμηθώ εκείνα τα ξεχασμένα ξόρκια της αλλαγής;