Σε προκαλώ βροχή να πέσεις επάνω μου με βία. Δεν φοβάμαι τη μανία σου, δεν φοβάμαι τους κεραυνούς σου….Σε λαχταρώ σαν τον διψασμένο, να ξεπλύνεις θέλω την ψυχή μου από τα λάθη, να καθαρίσεις το κορμί μου από τη λάσπη που κύλησα αναζητώντας το δρόμο μου. Και δρόμο δεν βρήκα…και την αξιοπρέπειά μου έχασα… Με ξεγέλασε ο ποιητής…με πλάνεψε το ποίημα βλέπεις.
Και να, πάλι εδώ, να γράφω, με την ψυχή γεμάτη γρατζουνιές από την προσπάθειά της να ανακαλύψει…
Έλα βροχή και εξάγνισέ με πάλι, βοήθησέ με να πλεύσω ξανά στον ωκεανό του κόσμου όπως κάποτε. Κι εγώ….θα εγκαταλείψω τα νησιά μου, θα αφήσω τα ουτοπικά μου βασίλεια για πάντα στις σκιές. Τι νόημα έχει άλλωστε ο στίχος χωρίς μουσική…; Λόγια, λόγια, λόγια…..Μονάχα λόγια αδύναμα, ανίκανα να αλλάξουν τη ροή του ποταμού... Γι αυτό σου λέω βροχή μου….ξέπλυνε από πάνω μου όλη αυτή τη σκόνη. Τι κι αν μαζί με τη συμβατική χαθεί κι εκείνη, η αστερόσκονη των παραμυθιών…. Δεν είμαστε πια παιδιά….Είναι απαγορευτικό πλέον να τρέχουμε γελώντας ανάμεσα στο δάσος ξέγνοιαστοι…. Πρέπει από δω και πέρα να κοιτάζουμε μονάχα το μικρό θάμνο από το παγκάκι μας….νωθροί και κουρασμένοι….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου