Πάζλ...

Κομμάτια….σαν από ένα πάζλ από υλικό άγνωστο και γνωστό μαζί είναι η ζωή. Αναμνήσεις, εμπειρίες, γνωριμίες, όνειρα, εφιάλτες…και τόσα άλλα μικρά ασύμμετρα κομματάκια, έρχονται σε επαφή για να συνθέσουν την εικόνα της ίδιας μας της ύπαρξης. Υπάρχουν άλλοτε κάποια πάζλ που δεν τα κατάφεραν και τόσο καλά στη συναρμογή τους. Έτσι το τελικό αποτέλεσμα, με τα αταίριαστα κομμάτια βίαια πιεσμένα μεταξύ τους, μοιάζει κακοτεχνία. Όπως και να χει όμως, με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, οι λάτρεις των σπαζοκεφαλιών, παρασυρόμενοι από το πάθος τους, καταφέρνουν μετά από αρκετό κόπο και άφθονη υπομονή, να βάλουν τα πράγματα στη θέση τους…αποκαλύπτοντας μια τελική εικόνα….
Υπάρχει όμως και μία ειδική κατηγορία από πάζλ ( που ματαιόδοξα αυτοαποκαλείται ειδική, θέλοντας να διαχωρίζει τον εαυτό της από το πλήθος μέσα σε μία έκρηξη μεγαλομανίας), που κάπως δυσκολεύει τα πράγματα… Εκτός από την πολυδιάστατη μορφή που υιοθετούν τα κομμάτια του, υπάρχει ακόμα κάτι, ένα ίσως αξεπέραστο πρόβλημα…. Τα κομμάτια του είναι τόσο βαθιά κρυμμένα που ακόμα και ο πιο τολμηρός εξερευνητής όταν τα ανακαλύψει…ίσως να δοκιμάσει ακόμα μία έκπληξη. Μπορεί να βρει απλά …αποκαΐδια, στάχτες…. Reset…επανεκκίνηση τόσες πολλές φορές που…εσκεμμένα ή τυχαία ο δίσκος κάηκε…

Το στυλό το άφησε απαλά στο γραφείο του, λες και προσπαθούσε να μην το πληγώσει από την επαφή του με το κρύο ξύλο, νοιώθοντας πως όσα έγραψε ήταν ανίκανα να μεταφέρουν αυτό που έχει να πει. Για ακόμα μία φορά τα λόγια ήταν τόσο... τόσα δα μικρά. Άγγιξε με το χέρι το μέτωπό του και ένοιωσε να φλέγεται…πάντα το ένοιωθε αυτό, από παιδί ακόμα θυμόταν, όταν η ψυχή του ήθελε να μιλήσει μα δεν μπορούσε, αυτό το κύμα ζέστης τον τύλιγε. Λες και μια εσωτερική πυρκαγιά μαινόταν μέσα του, απειλητική ή λυτρωτική….ποτέ δεν κατάλαβε όμως ως τώρα τι από τα δύο είναι. Έστρεψε το βλέμμα του αφηρημένα και η ματιά του καρφώθηκε επάνω στο ρολόι τοίχου στα δεξιά του. Δεν είχε μπαταρία και οι δείκτες του περίμεναν κολλημένοι στις δέκα και δέκα, να ξυπνήσουν ξανά. Μια σκέψη πέρασε από το μυαλό του, μια νύχτα, ένα ψεύτικο κι αληθινό μαζί νησάκι, και μία συντροφιά παράξενη, ξένη…μα οικεία ταυτόχρονα….. Δέκα και δέκα….ξανά και ξανά…… -Μακάρι να πάγωνα το χρόνο, ίσως έτσι να ζέσταινα ξανά την ψυχή μου…ίσως και όχι…ποιος ξέρει… είπε στον εαυτό του και χαμογέλασε μόνος του…