Όλα τα λόγια που δεν πρόφερα ακόμα, με πιέζουν….όλα τα όνειρα που δεν κατάφερα ποτέ να πραγματοποιήσω, φωνάζουν μέρα νύχτα στην ψυχή μου. Μια ηλιαχτίδα μου θυμίζει πως πρέπει να τα καταφέρω, μα στιγμές μετά ένα σύννεφο, γεμίζει με αδιαφορία τον κόσμο μου.
Προσπαθώ με χίλιους κόπους να μπαλώσω την σαν σουρωτήρι βάρκα μου μήπως και βρω τη δύναμη να ταξιδέψω ξανά….αλλά για κάθε τρύπα που εξαφανίζω εμφανίζονται δύο… και το όνομα της βάρκας μου αλλάζει….από Όνειρο…σε Λερναία Ύδρα. Ένα παιδί με κοιτάζει απορημένο έτσι καθώς προσπαθώ να ταξιδέψω πάλι. Του μοιάζει παράξενη η μορφή μου; Το τρομάζει το βλέμμα μου; Ποτέ δεν θα μάθω, γιατί μόλις το κοιτάζω και προσπαθώ να χαμογελάσω, εκείνο αποστρέφει το βλέμμα του και αρχίζει να τρέχει.
Η παραλία είναι ήρεμη….επικίνδυνα ήρεμη… Ένα πουλί κρώζει από χαρά επειδή πετάει ακόμα ελεύθερο, λίγο πριν η βολίδα από το αεροβόλο όπλο ενός έφηβου το πληγώσει θανάσιμα. Μια ιαχή θριάμβου και ένας πατέρας τραντάζει περήφανα τον ώμο του γιού του που τα κατάφερε στο σημάδι….
Μία κοπέλα πιο πέρα, μόνη, καθισμένη σε ένα βράχο κοιτάζει το πέλαγος. Δεν έχει βάρκα, μα έχει φτερά στην πλάτη της. Η παράξενη εικόνα της τραβάει το ενδιαφέρον μου και πηγαίνω κοντά της…. Τρέχω….χαμογελώ καθώς το πρόσωπό της αρχίζει να διαγράφεται στο οπτικό μου πεδίο… Και ξαφνικά ανοίγει τα φτερά της και χάνεται μακριά…. Οι φωνές μου δεν τη συγκινούν, τα βλέμμα της ούτε καν συνάντησε το δικό μου…. Πέφτω στα γόνατα… Θέλω να κλάψω….αλλά ούτε αυτό μπορώ να κάνω καλά πια….. Και έτσι….απλά χαμογελώ….σκάω στα γέλια….γίνομαι αστείος…. Το προσωπείο χρωματίζει με ζωηρά, ενίοτε εκκεντρικά χρώματα την όψη μου…και η ζωή συνεχίζεται…. Σαν τον άνεμο που ανακατεύει τα μαλλιά μου, περνάει και χάνεται…. εκατομμύρια χρόνια τώρα….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου