Πάνω στου αργαλειού τα υφάδια ταξιδεύω πάλι, με σύντροφο μονάχα ένα αστέρι που επίμονα κοιτάζει.
Με όχημα μία θολή και τρύπια ζάλη, βλέπω τη θάλασσα άγρια και η ψυχή δειλιάζει.
--
Αναρωτιέμαι του κόσμου την πορεία ποιος χαράζει, ποιος με γραφίδα σημαδεύει το καρό χαρτί του πόνου.
Το μέσα μου ακόμα ξέφρενα μανιωδώς αλλάζει, η φυσαρμόνικα παίζει ξανά άλλο ένα βαλς του τρόμου.
--
Και τι να πω, και τι να κάνω για να γλιτώσω, τον εαυτό μου και τον κόσμο απ' την ανία.
Την μεγαλούπολη ξανά μαζί σου θα σαρώσω, κοίτα φοράω στον πήγασο τα ασημένια ηνία.
--
Θα μου φωνάζεις άλλοτε μέσα στο άγριο δάσος, -βγάλε το χέρι σου μαϊμού από τη γυάλα.
Κι εγώ θα σε κοιτώ αδιάφορα σαν κάποιος, που μόλις σου έταξε τον ουρανό, τα άστρα…κι άλλα….
--
Έτσι είναι ο κόσμος θα μου λέει ο συγγραφέας, ο ποιητής το χέρι θα μου δώσει,
Τα σύννεφα μας κάνουνε παρέα, κι ο Ήλιος πάντα αγνός θα μας λυτρώσει.
--
Στο μάτι εσύ κρυσταλλένιο δάκρυ, στα αυλάκια από τα χρόνια θες να τρέξεις.
Μία γλυκιά ανάσα τραγουδάει στην άκρη, και ο γκρεμός σου λέει -μακριά πρέπει να αντέξεις…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου