Έρωτας...πληγές.... και σκόρπιες σκέψεις....

…….Τον κοίταζε μέσα στα μάτια και η ψυχή της έμοιαζε να έχει βρει επιτέλους ένα καταφύγιο. Εκείνος ήταν διαφορετικός, το ένοιωθε μέσα της και το πίστευε απόλυτα. Η κάθε επιφύλαξη και άμυνα που είχε αναπτύξει έπειτα από τόσα χρόνια ψεύτικων συναναστροφών, έμοιαζαν παροπλισμένες, αδύναμες μπροστά του. Το βλέμμα του ήταν τόσο αγνό όσο και η νέα ανατολή του ηλίου σε ένα χειμωνιάτικο πρωινό και η φωνή του, βαθιά, αυστηρή και απαλή μαζί, θύμιζε ερωτευμένο βασιλιά μιας ουτοπικής χώρας αλλοτινών καιρών….Ήταν ερωτευμένη…είχε ξαναγεννηθεί και ο κόσμος ολόκληρος έμοιαζε διαφορετικός όταν κρατούσε το χέρι του και περπατούσαν μαζί. Τα όνειρα έτρεχαν σαν ασυγκράτητοι χείμαρροι στην ψυχή της και ο άλλοτε πεζός κόσμος, άρχισε να χρωματίζεται με ένα χρώμα που δεν υπάρχει σε καμία παλέτα… με το χρώμα της ποίησης.
Η γεύση του έμενε πεισματικά στα χείλη της σαν καρπός παραδεισένιου φρούτου και όλα έμοιαζαν τέλεια στον κόσμο της…στον κόσμο τους….
Τίποτα δεν την έκανε να φανταστεί ότι ο άνθρωπος που είχε κερδίσει την καρδιά της και είχε εξουσιάσει το σώμα της θα την πρόδιδε. Έμοιαζε τέλειο όλο αυτό που ζούσε…όμως οι άνθρωποι δεν μπορεί ποτέ να είναι τέλειοι… πως εξαπατήθηκε έτσι; έλεγε και ξαναέλεγε στον εαυτό της έπειτα από εκείνο το βράδυ που σημάδεψε ξανά σαν αδέσποτο βέλος την καρδιά της…..
Τι πραγματικά είμαστε οι άνθρωποί; Ενδιαφέροντα όντα πολύπτυχα και μοναδικά ή απλά καλούπια;….πρόβατα; Οι συμπεριφορές μας άλλωστε τόσο όμοιες είναι στο πέρασμα των χρόνων. Αρκεί να κοιτάξεις την ιστορία λένε οι σοφοί και θα έχεις μία ας πούμε πρόγνωση του μέλλοντος ‘’γιατί η ιστορία επαναλαμβάνεται’’. Σαν καλοκουρδισμένες ή αν θέλετε κακοκουρδισμένες μηχανές επαναλαμβάνουμε διαρκώς τα ίδια λάθη, παρασυρόμαστε ξανά στα ίδια πάθη, αγνοώντας την ουσία των πραγμάτων. Καταναλώνουμε αναζητώντας την ευτυχία στο ξόδεμα, λέμε ψέματα γεμάτοι ικανοποίηση όταν γινόμαστε πιστευτοί, χαιρόμαστε με την δυστυχία των άλλων μέσα μας όσο και αν το παίζουμε συμπονετικοί….αιμοβόρα πρόβατα, θύματα μιας κοινωνίας υλιστικής και ρηχής.
Και πόσο μου λείπει τότε το νησί εκείνο που σχεδίαζα στα παιδικά όνειρά μου; Αποκομμένο και αυτόνομο, ανεξάρτητο εντελώς από κάθε δήθεν καλοστημένη κοινωνία. Μακριά από ψέματα και δήθεν συμπεριφορές. Μακριά από τη βλακεία, τον φθόνο, το μίσος, την ρουτίνα…..Θα μπορούσε να υπάρξει άραγε μια τέτοια κοινότητα ανθρώπων….; Αναρωτιέμαι….