Μια απαλή βροχή έπεφτε ήρεμα χρωματιζοντας με μια σιγανη μουσικη τη νύχτα . Μια γυναικεία λεπτή σιλουέτα κρατώντας στα χέρια της μια μεγάλη ομπρέλα, βάδιζε αναλαφρα προσεκτικά στο γλιστερο οδόστρωμα. Το βλεμμα της υγρό κι εκείνο απο τη δική του βροχή, έκανε τα ματια της να μοιάζουν κρυστάλλινα κάτω απο τα νυχτερινά φώτα της πόλης. Μία ανησυχία πάγωνε την καρδιά της, συντροφιά με έναν έντονο εσωτερικό ανεμοστροβιλο που έκανε το μέσα της να τρέμει. Ο κόσμος δεν ήταν αγγελικά πλασμενος μα εκείνη έμοιαζε με άγγελο ... πως θα τα κατάφερνε;
Ανασφάλεια, φόβος, μοναξιά , ήταν μερικές απο τις λέξεις που αναβοσβηναν σαν πινακίδες απο νέον στη σκέψη της..... Πονούσε και το μόνο που αχνοφαινοταν σαν φως μέσα στο σκοταδι της ήταν ένας στίχος που κάποτε άκουσε συντροφιά με εκείνον "....αξίζει Φίλε να υπαρχεις για ένα όνειρο κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει ..." Το πίστευε τόσο έντονα εκείνος που μονάχα η σκέψη του την έκανε να χαμογελάσει. Τι κι αν τα Όνειρα την είχαν όντως κάψει .... Κι εκείνη κι εκείνον ..... Ας είναι ......σκέφτηκε και συνέχισε το δρόμο της ......
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου