Ένα καράβι να τραμπαλίζεται σαν τρελό επάνω στη θυμωμένη θάλασσα και ένας σελιδοταξιδιώτης προετοιμασμένος με emetostop (ευτυχώς), να χαζεύει αμέριμνα τη μανία των κυμάτων. Αστεία η θάλασσα, αστεία και η ζωή, απρόβλεπτες και οι δύο, άλλοτε ήρεμες…..άλλοτε φουρτουνιασμένες….
Κι εκεί επάνω στη φουρτούνα, μία εσωτερική ταραχή αφήνει επάνω σε μια άδεια σακούλα εμετού (έλεος, εννοείται αχρησιμοποίητη!!! μη γελάς) λίγο μελάνι, που παίρνει μορφή και δημιουργεί ακόμα ένα χαζό ποίημα του ποδαριού.
Γαλάζιο λιβάδι ,στεριά μακρινή, σκέψεις πολλές αναμνήσεις να μας συντροφεύουν.
Τα μάτια σου κοιτώ κλειστά, ανάσα αύρα πρωινή , ανακατεύει τα μαλλιά εκείνων που όλο φεύγουν.
--
Φιγούρες γελαστές ή σκυθρωπές γεμίζουν τη ματιά, λέξεις, φωνές, νοήματα σπάνε την ησυχία.
Και η θάλασσα που απλώνεται περήφανα πλατιά, φέρνει με ανέμους μεσοπέλαγα άρωμα από ευτυχία.
--
Οι πέτρες του κομπολογιού γλιστρούν νωχελικά, το κούνημα του καραβιού το μέσα μου γλυκαίνει.
Λιμάνι βλέπω κάπου μακριά και μια μικρή χαρά, φουντώνει μέσα μου ξανά κι ένας ρυθμός με παίρνει.
--
Τι κι αν φουρτούνες σκούριασαν ολάκερη ζωή, τι κι αν κανείς ποτέ δεν μπόρεσε να νοιώσει.
Στο αρμυρισμένο κρύσταλλο με βλέπει μι μορφή, το μυστικό στα χείλη της μπορεί να με λυτρώσει.
--
Φτάνουμε…βλέπω τη στεριά, τον κόσμο να γελάει, γέλια παιδιών, κραυγές πουλιών και η θάλασσα μαζί.
Τραγούδι ακούγεται γνωστό το μέσα μου ξυπνάει, και χάνεται πάλι μακριά η σκέψη μου η …….χαζή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου