...

Ο βασιλικός έγειρε τα εύθραυστα κλωνάρια του και το νερό που του χάρισα μοιάζει δύσκολο να τον σώσει….όμως ελπίζω.
Το ρεύμα κομμένο στη γειτονιά μοιάζει αστείο…ονειρεύομαι τον κόσμο χωρίς τεχνολογία και έχει πλάκα....
Ο καφές αρνείται να ξυπνήσει την κοιμισμένη μου διάθεση μα δεν πειράζει….Θόρυβος ενοχλητικός έρχεται από παντού…..κι εκείνος όμως… ανίκανος να με τονώσει.
Το αύριο αβέβαιο αλλά τι να λέει, αβέβαιη μήπως δεν είναι και ολόκληρη η ζωή μας; Τη μία έτσι, τη μία αλλιώς, τη μία θύτες την άλλη θύματα πολλές φορές και του ίδιου μας του εαυτού….
Αναρωτιέμαι τι κάνω εδώ αφού δεν έχω να μοιραστώ και πολλά πια μαζί σας. Οι σκέψεις που τρέχουν μέσα μου πλέον, πρέπει να είναι μόνο δικές μου….κι όμως είμαι ακόμα εδώ….συνήθεια; ανάγκη; Δεν έχω ιδέα…. Μήπως είχα ποτέ;
Κοιτάζω ξανά το βασιλικό μου και με χαρά διαπιστώνω πως πήρε τα πάνω του, ευτυχώς…. Τελικά πάντα υπάρχει ελπίδα….