Βράδυ Πέμπτης...

-Κλείσε τα μάτια σου, άσε τον ήχο της αναπνοής μου να σου τραγουδήσει εκείνο το μυστικό τραγούδι του ουράνιου τόξου. Εκείνο...που μπορεί ακόμα και τις παγωμένες ψυχές να ξαναζεστάνει. -Μη φοβάσαι να σου λέω απαλά, ο κόσμος πάντα έτσι ήταν....λίγος. Μη ξεχνάς ότι η Γη μονάχα ένας κόκκος σκόνης στα άπειρο σύμπαν μοιάζει....σκέψου εμείς πόσο μικροί είμαστε...-Άσε τους να νοιώθουν θεοί, παίζοντας με τα παγκόσμια χρήματα.... μονάχα στάχυα ευάλωτα είμαστε όλοι μας μπροστά στο δρεπάνι του θανάτου...μικροί και μεγάλοι....άρχοντες και άστεγοι. -Ας ξεχωρίσουμε με την Αγάπη, ας νικήσουμε με τον Έρωτα τον αγώνα της ζωής...-Μη με κοιτάζεις έτσι......τίποτα δεν χάνεται για πάντα...μπορεί ακόμα η φωτιά στις ψυχές μας να ανάψει και πάλι...μπορεί....
Καλό βράδυ