Το ασημένιο του φεγγαριού χορεύει μέσα στην ίριδα των ματιών σου, στο ρυθμό των κυμάτων που σαρώνουν την αμμουδιά. Σου φωνάζω, μα δεν ακούς, δεν θέλεις να ακούσεις τη φωνή μου ξανά. Σε τρομάζει το ταξίδι μου, σε τρομάζει η φωτιά μου...γιατί;
Τραγούδια ξεχασμένα μέσα σε κοχύλια, ουρλιάζουν στο πέλαγος. Σαν δαιμονισμένες νύφες ενός σκοτεινού πρίγκιπα ακούγονται, ενός πρίγκιπα που αποφάσισε να αλλάξει τον κόσμο....και τελικά δεν κατάφερε να αλλάξει ούτε καν τον εαυτό του, αφήνοντας πίσω του μονάχα συντρίμμια....
Ένας έρωτας πληγωμένος σφαδάζει στην αμμουδιά, χτυπημένος από τα ίδια του τα βέλη..Κι εσύ περνάς δίπλα του μα δεν του δίνεις καμία σημασία. Σου απλώνει τα χέρια κι εσύ τον αγνοείς γιατί η σκέψη σου ταξιδεύει μακριά πολύ....Σε μέρη που ποτέ δεν θα γνωρίσεις, σε ανθρώπους που ποτέ δεν θα καταφέρεις να αλλάξεις με το άγγιγμα σου....
Κι εγώ χτυπάω παλαμάκια σαν τρελός, για να αναστήσω και πάλι την νεράιδα που ξέχασες, μήπως και πετάξει ξανά πάνω από τα κεφάλια μας, τον κόσμο να αλλάξει με τη μαγική της σκόνη....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου