Στεκόσουν στην όχθη του ποταμού και με βλέμμα θλιμμένο κοίταζες τα νερά που έτρεχαν με ταχύτητα μπροστά σου. Ήθελες να περάσεις απέναντι, μα το ποτάμι ήταν πολύ άγριο κι εσύ πολύ μικρός. Κάθισες στο κοντό χορτάρι και βύθισες το πρόσωπο μέσα στα χέρια σου.Προσπάθησες να κλάψεις, προσπάθησες, μα δεν τα κατάφερες, τα δάκρυα γαντζωμένα πεισματικά, παρέμεναν μέσα στο κεφάλι σου που άρχιζε σιγά σιγά να πονάει. Πάντα πονούσε όταν ένιωθες απελπισμένος...ξέρω. Μακάρι να μπορούσα να σε βοηθήσω, μακάρι να μπορούσα να σου φωνάξω τη λύση στο πρόβλημά σου...Μα δεν μπορώ, σε βλέπω μέσα από μια γυάλινη σφαίρα...ξέρεις εκείνες με το χιόνι....τι αστείο να χιονίζει...είναι καλοκαίρι ακόμα...τι αστείο.
Σηκώθηκες ξανά....απότομα κάπως και για μια στιγμή χαμογέλασες. Ύψωσες το ανάστημά σου και με θάρρος έβαλες το πόδι σου μέσα στα ορμητικά νερά. Έχασες την ισορροπία σου και σκόνταψες, γέμισες λάσπες τη βερμούδα και το κοντομάνικο μπλουζάκι σου....θα έχεις μπελάδες στο σπίτι...είσαι μόλις οχτώ ετών....όμως τα δάκρυα τρέχουν πια άνετα από τα μάτια σου....ευτυχώς...
Έστρεψα το βλέμμα μου αλλού, δεν μπορούσα να κοιτάζω, πονούσα που δεν είχα τη δύναμη να μπω στη γυάλινη χιονόσφαιρα μαζί σου, να νικήσω εγώ για σένα τα εμπόδια και τους δαίμονες, τώρα που μπορώ...Πριν χαράξουν την ψυχή σου, πριν αλλάξουν το δρόμο σου για πάντα.....
Τόλμησα να κοιτάξω ξανά.....τρόμαξα όμως! Το παιδί μεγάλωσε, έμοιαζες με νέο άνδρα πλέον, η βερμούδα και το κοντομάνικο χάθηκαν, αντικαταστάθηκαν από ένα τζην παντελόνι και ένα πουκάμισο μακρυμάνικο....τα μαλλιά σου μεγάλωσαν...το ύφος σου άλλαξε. Γιατί στέκεις ακόμα όμως εκεί; Απορώ που δεν κοιτάζεις γύρω σου.... Ακόμα δεν βλέπεις τη λύση; Γιατί;
Τραντάζω άγρια στα χέρια μου τη μικρή σφαίρα και νιώθω την ψυχή μου να πονάει, βρίσκω το θάρρος και την αφήνω στο πάτωμα, υψώνω το πόδι μου και λίγο πριν την καταστρέψω, σου φωνάζω με όλη τη δύναμη της ψυχής μου...χωρίς λόγια...ξέρεις εσύ....-Κοίτα γύρω σου, η γέφυρα είναι εκατό μέτρα στα δεξιά σου γαμώτο, τόσο καιρό είναι εκεί και σε περιμένει....κοίτα γύρω σου διάβολε!
Και λίγο πριν αφήσω το πόδι μου να συντρίψει τη σφαίρα, στιγμές πριν, σε βλέπω να προχωράς προς την ξύλινη γέφυρα. Είσαι άνδρας πια....αλλά χοροπηδάς σαν πεντάχρονο, χτυπάς παλαμάκια και δείχνεις ευτυχισμένος....ίσως και να βρήκες ξανά το παιδί μέσα σου μαζί με τη γέφυρα...μαζί με τις λύσεις.........ίσως.....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου