Ένας άνδρας με ένα στυλό στο χέρι, ένα χλωμό φεγγάρι στον ουρανό και δέκα φύλλα γεμάτα με μπλε λέξεις, σκορπισμένα στα πόδια του σαν χάρτινα δάκρυα βγαλμένα απευθείας από τα μάτια της ψυχής του. Όταν αποφάσισε να γράψει το διήγημα, δεν περίμενε ποτέ ότι η ίδια του η γραφή θα μπορούσε να τον πονέσει τόσο....Κι όμως, αυτό το βράδυ που διάβασε το μικρό του έργο δεν πίστευε στα μάτια του.....ένοιωσε για λίγο σαν τον δόκτορα Φρανκενστάιν όταν αντίκρισε για πρώτη φορά το τέρας του....-κάπως έτσι πρέπει να ένοιωσε...σκέφτηκε πριν χαμογελάσει πικρά. Ένας αέρας χτύπησε με δύναμη το παραθυρόφυλλο του δωματίου του και τον έκανε να αναριγήσει τρομαγμένος. Πάντα τρόμαζε εύκολα και αυτό ήταν κάτι που τον εκνεύριζε απίστευτα..... Το ηλεκτρονικό ρολόι στο κινητό του έδειχνε δύο τα χαράματα μα αυτό δεν τον πτόησε καθόλου. Δεν είχε όρεξη για ύπνο, η νύχτα, σαν ερωμένη τον τραβούσε στα δίχτυα της μέρες τώρα κι εκείνος παραδομένος στις ορέξεις της γέννησε το διήγημα που βρισκόταν σκορπισμένο στα πόδια του. Σκοτεινές εποχές λουσμένες με φως, αγνές σκέψεις στιγματισμένες με πρόστυχες ιδέες και παιδιά με βλέμματα γέρων, βόλταραν στα πόδια του κάτω από τη σκιά ενός παράξενου έρωτα και ενός ακόμα πιο παράξενου θυμού....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου